ฝนหยุดตกแล้ว...บรรยากาศมันช่างเย็นสบาย ผมชอบช่วงเวลานี้ที่สุด ฟ้าหลังฝน ย่อมสวยงามเสมอ แต่ต้องเป็นข้างนอกนะไม่ใช้ในนี้ หลังจากมีเวลาให้อาบน้ำ ก่อน เข้าแดนประมาณไม่เกิน 10นาที ก็ได้เวลาที่ต้องเข้าแดนแล้ว

สวัสดี คุณผู้อ่านทุกท่าน ที่ ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ ก็ บทที่7 แล้ว ที่ผ่านทั้งหมด ผมเพียงแค่อธิบาย สถานที่ และ สภาพแวดล้อมโดยรวม ของเรือนจำ ซึ่ง เป็นสถานที่คุมขังผมเอาไว้ ...

เมื่อตอนที่แล้ว ผมได้เล่าถึงโรงครัวจนจบEp.1และผมจะมาต่อ Ep.2 กันเลยนะครับ...ต่อมาจากโรงครัว ก็ จะเป็นอาคารทรงแปด เหลี่ยม อยู่ติดกับโรงครัว มีขนาดชั้นเดียว กระทัดรัด และด้านข้างจะมีพระประธานเอาไว้ให้ผู้คุม

หลังจากที่ผมได้เล่าถึง สถานที่ต่างๆภายในแดนหมดแล้ว ต่อไปผมจะขอเล่าสถานที่ต่างๆรอบๆแดนที่ผมอยู่ให้คุณผู้อ่านได้รับรู้ว่า มีอะไรกันบ้างนะครับ นอกจากแดนเด็ดขาดชายที่ผมอยู่แล้ว

จากการที่ผม..ได้อธิบายสถานที่ของเรือนจำจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคกลาง และเป็นแดนที่ผมอยู่ ให้คุณผู้อ่านได้รับรู้ ถึง สภาพแวดล้อมและสิ่งปลูกสร้างภายในแดน รวมถึงด้านมืดภายในคุก พอสังเขปแล้ว

ความอ่อนแอ...เราเคยสัมผัสมากันทุกคน จะมากหรือน้อยมันก็อยู่ที่ความแกร่ง...ของใจคน เข้มแข็งและอดทนต่อทุกสถานการณ์ที่ถ่าโถมเข้าใส่ แต่ไม่ว่าคน คน นั้นจะแกร่งดังหินผาเพียงใด ก็ต็องมีวันอ่อนแอ

การสูญเสียอิสระภาพ มันช่างแสนทรมานทั้งกายและใจ ไม่ว่าเราจะมองไปทางไหน ก็เห็นเพียงแต่กำแพงสีขาวล้อมรอบ ปิดกั้นทัศนียภาพ ของ ตึกรามบ้านช่อง ถนนหนทาง โรงเรียน วัด ผู้คน ทุกๆอย่างที่โลกภายนอกมีเอาไว้ โลกที่ผมอยู่ในตอนนี้ เป็นโลกหลังกำแพงสูงที่เรียกว่าคุก ...

เมื่อเราอายุมากขึ้นความรับผิดชอบมันก็จะเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองจะมัวมาแบมือขอเงินคนนู้นคนนี้เหมือนแต่ก่อนมันก็คงจะไม่ได้อีกแล้ว ยิ่งเป็นตัวผมในตอนนี้นั้น มันรู้สึกแปลกๆถ้าเราจะไปขอพึ่งพาใคร "ความดีไม่ค่อยจะมีแล้วใครเขาจะมาดีกับเรา ผมคิดในใจ "

ชีวิตก็เหมือนกับละครเรื่องหนึ่ง แตกต่างกันไป ละครชีวิตของใครหลายคนอาจสมหวังและอีกใครหลายคนอาจผิดหวัง ไม่มีบทพูดที่ต้องแสดง ไม่มีสคริปให้จำ ไม่มีผู้กำกับมาคอยบอกเหมือนกับละครในTV ทุกอย่างเราเปนคนกำหนดเอง