ความอ่อนแอ...เราเคยสัมผัสมากันทุกคน จะมากหรือน้อยมันก็อยู่ที่ความแกร่ง...ของใจคน เข้มแข็งและอดทนต่อทุกสถานการณ์ที่ถ่าโถมเข้าใส่ แต่ไม่ว่าคน คน นั้นจะแกร่งดังหินผาเพียงใด ก็ต็องมีวันอ่อนแอ

การสูญเสียอิสระภาพ มันช่างแสนทรมานทั้งกายและใจ ไม่ว่าเราจะมองไปทางไหน ก็เห็นเพียงแต่กำแพงสีขาวล้อมรอบ ปิดกั้นทัศนียภาพ ของ ตึกรามบ้านช่อง ถนนหนทาง โรงเรียน วัด ผู้คน ทุกๆอย่างที่โลกภายนอกมีเอาไว้ โลกที่ผมอยู่ในตอนนี้ เป็นโลกหลังกำแพงสูงที่เรียกว่าคุก ...

เมื่อเราอายุมากขึ้นความรับผิดชอบมันก็จะเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองจะมัวมาแบมือขอเงินคนนู้นคนนี้เหมือนแต่ก่อนมันก็คงจะไม่ได้อีกแล้ว ยิ่งเป็นตัวผมในตอนนี้นั้น มันรู้สึกแปลกๆถ้าเราจะไปขอพึ่งพาใคร "ความดีไม่ค่อยจะมีแล้วใครเขาจะมาดีกับเรา ผมคิดในใจ "

ชีวิตก็เหมือนกับละครเรื่องหนึ่ง แตกต่างกันไป ละครชีวิตของใครหลายคนอาจสมหวังและอีกใครหลายคนอาจผิดหวัง ไม่มีบทพูดที่ต้องแสดง ไม่มีสคริปให้จำ ไม่มีผู้กำกับมาคอยบอกเหมือนกับละครในTV ทุกอย่างเราเปนคนกำหนดเอง