หมดเวลาพักเที่ยง เจ้าหน้าที่มาพร้อมกันแล้ว ก็ได้เวลาจำแนกต่ออีกครั้ง และเป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ 13:15 น. พอประมาณ ก็ถึงคิวที่ผมจะเข้าไปจำแนก พอผมเข้าไปถึงที่จำแนกผู้ต้องขัง ข้างหน้าผมมีผู้บัญชาการเรือนจำนั่งอยู่ตรงกลาง ที่นั่ง ซ้ายขวาข้าง ๆ เขาก็คือ ผอ. ...

กว่าจะตั้งสติและดึงความรู้สึกตัว​เอง​ กลับมาสู่ปัจุบันได้​ เล่นเราซะแย่ไปเป็นเดือน​ อีกทั้งรูปร่างหน้าตาที่หม่นหมอง โทรมลงไปอย่างมาก​ หาความเป็นสง่าราศีแทบไม่เจอ​ หลังจากที่ออกศาล​ ผมไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้ไอ้แว่นน้องชายที่แสนดีในนี้เป็นคนคอยดูแล เพราะเอาเข้าจริงๆ ถ้าผมไม่มีมันคอยดูแลในช่วงนั้น​ ผมคง​แย่​ คงได้เจ็บไข้ล้มหมอนนอนเสื่อเป็นแน่​

ผมกับไอ้แว่นได้เดินไปที่ร้านตัดผม ซึ่งมันก็เปิดให้บริการอยู่ตรงใต้บันไดทางขึ้นเรือนนอน เปิดบริการ​ จันทร์-ศุกร์​ บริการให้ฟรี เฉพาะทรงนักเรียน แต่ถ้ายอมเสียนมสักกล่อง2กล่องเป็นสินน้ำใจให้กับพวกช่างตัดผมแล้วนั้น คุณก็จะได้การบริการเป็นอย่างดี สามารถเลือกทรงผมได้​ จะรองทรงสูงหรือต่ำ จะหวีรองเบอร์อะไร ก็ตามถนัด

ดูเวลามันร่วงเลยผ่าน 5โมงเย็น​ เข้าไปแล้ว​ ในที่สุด​รถบัสที่เอาไว้รับส่งนักโทษคันใหญ่ ก็ถอยมาจอดยังหน้าประตูห้องขัง​ "นักโทษเก่าเข้าแถวแยกกับคนใหม่ นักโทษเก่าออกมาก่อน " ตำรวจศาลที่พวกเราเรียกแกว่า​ ป๋า​ เป็นคนพูด​ นักโทษต่างทยอยนับจำนวนออกมาทีละคนจนครบ

"จงอย่าเอาคำว่า ทำไม่ได้​ มาปิดกั้นความสามารถของตัวคุณเอง" ตอนนี้ได้แต่นั่งๆนอนๆ รอเวลาที่จะขึ้นศาลผมเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าผมจะได้ขึ้นตอนไหน ตาที่หลับกับหูที่คอยฟังเสียงเรียกชื่อตัวเอง เยี่ยม​ญาติ​ ก็ใจมันยังหวังว่าจะมีใครมาเยี่ยมอยู่

หลังจากขึ้นห้องได้ไม่นาน​ สักพักพี่เล็กแกก็ให้เด็กมาเรียกผมกับไอ้แว่น​ ขึ้นมาคุยกับแกบนชั้นลอยที่แกนอน​ ไม่ต้องเดาให้เหนื่อยผมก็รู้ว่าเรื่องอะไร​ พอไปถึง พี่เล็กก็ยิงคำถาม ถาม​ผมทันที​ " ว่าไงใหญ่เรื่องมันเป็นมายังไง เล่ามาให้พี่ฟังหน่อย"

"ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดของชีวิต​ เราต้องตั้งสติเพื่อที่จะมองเห็นแสงสว่าง​" อีกไม่กี่วันก็จะถึง วันชี้ชะตาตัดสินสำหรับผมผมต้องออกศาลเพื่อขึ้นศาลตัดสินคดีที่ผมได้ทำ คิดเอาไว้ว่าไม่น่าเกิน 4 ปีแน่นอนแถมพ่วงด้วยโทษคดีแดงอีกต่างหาก​ นั่นก็คือผมต้องเริ่มต้นจาก ชั้นเลว

"ความสุขที่แท้จริง​ คือการมีอิสระภาพ​" บางครั้งความเงียบมันก็มอง ดูน่ากลัว เหมือนกับวันนี้นะที่อะไรๆมันจะดูปกติ

รู้สึกเซ็งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ที่ อะไรๆมันไม่เป็นอย่างที่คิด สิ่งนี้คือข้อเสียของผม พออะไรมันคลาดเคลื่อน หรือ สะดุด ผมจะหงุดหงิดขึ้นมาทันที และ ถ้าตอนนั้นมีใครมาสะกิด อารมณ์เข้านะ รับรองได้แอนตาซินจ่าย เข็มละ500

" อย่าเอาคำพูดของคนอื่น มาวัดความมีคุณค่าของตัวเอง " จากวันเลยผ่านไปเป็นอาทิตย์ เข้าสู่อาทิตย์ที่ 2 แล้วก็ยังไม่มีใครมาเยี่ยมผมเลย การฝึกระเบียบแถวที่หนักและแดดที่ร้อน ในตอนนี้ ไม่อาจทำอะไรผมได้อีกแล้ว