By AI AI
คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่8
บทที่ 8. กลับสู่จุดเริ่มต้น(2)
” อย่ามอง ข้าม คนต่ำ อย่าซ้ำ เติม คนล้ม “
อยู่ให้เป็น และ จงเย็นให้พอ
***หลังจากที่ผม ได้ นั่งรถเรือนจำที่มาพร้อมกับ คนใหม่อีก7คน ร่วม ไปถึงบรรดานักโทษ ทั้งสองแดน แดนแรกรับ…ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ไม่รู้เลย ว่ามันจะเป็นยังไง กับ การที่ต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง***
ฝนหยุดตกแล้ว…บรรยากาศมันช่างเย็นสบาย ผมชอบช่วงเวลานี้ที่สุด ฟ้าหลังฝน ย่อมสวยงามเสมอ แต่ต้องเป็นข้างนอกนะไม่ใช้ในนี้ หลังจากมีเวลาให้อาบน้ำ ก่อน เข้าแดนประมาณไม่เกิน 10นาที ก็ได้เวลาที่ต้องเข้าแดนแล้ว ผมต้องไปอยู่แดนแรกรับก่อน จนกว่าจะตัดสิน และ รอจำแนกย้ายแดนอีกที
อีกเป็นเดือน เพราะ ถ้าเรารับสารภาพ โดยไม่สู้คดีเลย คดียาเสพติดส่วนใหญ่ไม่เกิน สี่ ฝาก ก็ขึ้นศาลตัดสินได้แล้ว(1ฝาก12วัน) “พี่..ของพวกนี้ เข้าไม่ให้คนใหม่ถืออะไรเข้าแดนแล้ว นอกจากเสื้อผ้า2ชุด ยังไงเดี๋ยวผม ถือเอาเข้าให้พี่ที่หลังแล้วกัน” เด็กหน้าฝ่ายพูด “ขอบใจนะ” ที่เป็นธุระให้ แล้วเอ็งชื่ออะไรละ พี่จะได้เรียกถูก ” ผมรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ ทั้งการพูดจา และ การกระทำ ที่รู้จักเด็ก รู้จักผู้ใหญ่ไม่ “ปีนเกียว” เพราะส่วนมากแล้ว พวกที่ได้ทำงานหน้าฝ่าย พอได้ใกล้ชิดสนิทกับ เจ้าหน้าที่ ได้ สวมหัวโขนเข้าหน่อย แต่ละตัวแม่งไม่มีพูดดีสักคน ขนาดคนแก่คราวพ่อ มันยังขึ้นมึง ขึ้นกูเลย ” ผมชื่อเอ็ม ครับพี่ “ พอพูดจบ เสียงผู้คุมก็ตะโกนเข้ามาว่า
” ได้เวลา เข้าแดนกันแล้ว โว๊ย!! ” เด็กใหม่ทั้ง7คนร่วมถึงผมด้วย ก็ ได้ต่อแถว เดินตามเด็กหน้าฝ่ายที่ถือใบส่งตัวจากศาล เข้า แดนแรกรับตามลำดับ
เดินจากประตูใหญ่ ผ่าน แปดเหลี่ยม ผ่านที่รอเยี่ยมญาติ ผ่าน พ.บ(สถานพยาบาล) ก็มาถึง หน้าประตูแดนแรกรับ ซึ้งในตอนนี้ ได้เปิดเอาไว้รอต้อนรับ เหล่า เสือ สิงห์ กระทิง แรด จากทุกอำเภอ แต่ไม่ว่าอย่างไร ข้างนอกคุณจะใหญ่คับฟ้าแค่ไหน หรือจะรวย จน อย่างไร มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เมื่อใด ที่คุณก้าวพ้นประตูแดนเข้าไป นักโทษทุกคน เท่าเทียมกันหมด และ ทุกคนต้องปฏิบัตตามกฏ ข้อบังคับ ที่ทางเรือนจำ และทางแดน กำหนดให้เท่านั้น ไม่มีข้อยกเว้น เวลากินก็กินเหมือนกัน เวลานอนก็นอนเหมือนกัน หมดทุกคน…พวก
พอพี่ผู้คุมที่มีหน้าที่รักษากราณ์เวลากลางคืน ได้เซ็นชื่อรับตัวเป็นที่เรียบร้อย ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของเสมียนแดน ที่ ต้องทำประวัติคนเข้าใหม่ทุกๆคนเอาไว้ ก็จะมี ชื่อ-นามสกุล บ้านเลขที่ก่อนต้องโทษ ชื่อ พ่อและแม่ เบอร์โทรติดต่อที่สามารถติดต่อได้ ถ้าหากเราเกิดเรื่องอะไรขึ้น ชื่อ เมียและลูกถ้ามี ชื่อพี่น้องของเรา และ ที่อยู่หลังพ้นโทษ พอเสร็จเรียบร้อย สเมียนแดน ก็ เดินนำไปที่โรงเลี้ยงในแดนเพื่อทำการตรวจค้นอีกรอบนึง ก่อน ที่จะให้เรากินข้าว ก่อนรอเวลาที่จะขึ้นห้องขัง พร้อมพวกนักโทษที่ขึ้นเย็นทั้งหมด ในการตรวจค้นครั้งนี้ เป็นการตรวจค้นแบบล้วงเข้าไป ในรูทวารหนักเหมือนตอน ที่ อยู่หน้าฝ่าย (กว่าจะได้ขึ้นขัง พรุ่งนี้ ขี้ข่องแน่นอน)
แต่ก็เหมือนโชคเข้าข้างผม อีกครั้ง ในเมื่อคนที่มีหน้าที่ตรวจค้น คือ บังยู เกลอเก่า ที่ผมรู้จัก และ คลุกคลีด้วยกันมาตั้งแต่สมัย วัยรุ่น แต่ก็มาห่างกัน ช่วงพักหลังๆ เพราะบังยู เขาอยูสายลักทรัพย์ ก็เลยเข้ามาพักผ่อนในนี้อยู่บ่อยๆ ออกมา6-7เดือน เกมอีกแล้วติดไม่เกิน2ปี ก็พ้นโทษออกมา แล้ว ก็ทำอีก วนไปวนมาแบบนี้จะเป็น 10รอบแล้ว เห็นจะได้
แต่ถ้าเรื่องนิสัยใจคอนั้น ผมขอบอกเลยว่า เป็น มิตรแท้ที่ดีคนหนึ่งเลยที่เดียว รักพวกพ้อง สนิทติดให้หมด ผมนับถือน้ำใจ บังยู คนนี้จริงๆ “อ้าว!!พี่ใหญ่ โดนตอนไหน ยังไงเนี้ย” สีหน้าของบังยูดูตกใจเล็กน้อย เมื่อเจอผม ” หวัดดี บัง ไม่เจอกันนาน สบายดีนะ..โดนลงบ้านดิบัง อุสาไม่อยู่บ้านตั้งหลายวัน พอเมื่อ3คืนก่อนกลับบ้านปุ๊บ ตอนเช้าโดนเลย ดีนะไม่ โดนก่อนหน้านี้ 2วัน ไม่งั้น 25ปี มีแน่นอน ” ผมได้กล่าวทักทายกับบัง แล้ว เล่าเรื่องที่เกมให้ฟังแบบคร่าวๆ แกรับฟังแล้วก็ถามผมว่า ” กินข้าวยังละ นั้นตรงโต๊ะเดินไปกินได้เลย ไม่ต้องค้น ส่วนที่เหลือแก้ผ้าออก แล้ว ลุกนั้ง20ครั้ง ปฏิบัติ!! ” เด็กใหม่ที่เหลืออีก6คนก็ได้ลุกนั้งตามที่สั่งจนครบ20ครั้ง แล้ว หันหลังโก่งตูด ให้บังยูล้วงควักที่ละคน จนมาถึงไอ้แว่น
เด็กหนุ่มที่ผมได้คุยด้วยตอนมาเรือนจำ เสียงบังยูสบถ ออกมาเสียงดัง จนผมที่นั้งกินข้าวอยู่ต้องหันไปมอง ” ไอ้ เหี้ย!!แว่น..มึงขี้แตกรดนิ้วกูเลยหรอเนี้ย เหี้ยเอ่ย! เหม็นฉิบหาย..มึงไปเลยไปล้างแล้วก็ตักน้ำมาล้างตรงนี้ด้วย สัส..ให้สะอาดด้วยนะ ” ไอ้แว่นได้แต่ก้มหน้า ไม่ แม้แต่จะกล้าสบตากับบังยู ที่ตอนนี้ดึงหน้าใส่มันแบบเต็มที่ แล้วพูดออกไปว่า ” ขอโทษครับ ผมอั้นไม่อยู่จริงๆครับ มันเหมือนท้องจะเสีย” พูดจบมัน กึ่งวิ่ง กึ่งเดิน ไปที่บล็อคส้วม “ไอ้สัส..สงสัยยังไม่สุด” บังยูพูดทิ้งท้าย ส่วนตัวผมนั้น ภาพเหตุกราณ์ที่เห็น เมื่อสักครู่ จะ ขำหรือนึกสงสารผมก็บอกไม่ถูก แต่ ผมก็ได้หัวเราะไปแล้ว โดยไม่ได้ตั้งใจ มันออกมาเอง
หลังจากที่ผมกินข้าว และ สูบยาเส้นอีกหนึ่งมวนเสร็จ ก็ได้นั้งอยู่ใต้ต้นไม้ รอเวลา พวกนักโทษที่ขึ้นเย็นในแดน ทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็คงจะไม่เกิน 15 นาที ก็จะได้ขึ้นห้องนอนสักที เพราะตอนนี้ผมนั้น ง่วงนอนมากๆ ก็ ผมไม่ได้เสพยาเลยตั้งแต่โดนจับ นี่ก็เข้า4วันแล้ว อาการของคนน็อคยา จะ อยู่ที่ประมาณ7วัน แล้วร่างกายตัวเองจะค่อยๆปรับสภาพให้เป็นปรกติ
” เอ้าา!ใหญ่ จะน็อคไง ไปๆทนอีกนิด ขึ้นห้องก่อน ค่อยมานอนตรงที่บัง เพราะไงคืนนี้ เดี๋ยวมึงต้องมานอนเบียดกับบังไปก่อน ตอนนี้ยอดคนใหม่มันแน่นจนไม่มัที่ให้นอนกันแล้ว ” บังยูเรียกชื่อผม จนผมสะดุงเล็กๆเพราะกำลัง เคลิ้มๆที่จะหลับอยู่ลอมล่อ “ ขอบใจบังมากที่ให้นอนด้วย ไม่ไหวจริงๆว่ะ จะน็อคเอาให้ได้ แล้วบังจะนอนยังไงถ้าให้ผมไปนอนที่บัง ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะ ผมกลัวบังจะลำบาก เกินไปอ่ะดิ ” ไม่ต้องห่วง บังยังไม่นอน นอนที่เดียวสามทุ่มเลย บังมีที่ของบังอยู่ นอนให้เต็มที่ไปก่อน รู้ว่าอาการคนน็อคมันเป็นไง บังก็เคยผ่านมาก่อน” บังได้ตอบคำถามเพื่อให้ผมเลิกเกรงใจสักที “แล้วมันแน่นขนาดไหนเนี้ยบัง พวกคนเข้าใหม่เนี้ย..” ผมถามบัง ” บังยูหันหน้ามายิ้มๆให้กับผม แล้ว บอกมาว่า ” เดี๋ยวถึงห้องมึงก็รู้เองใหญ่ ว่าสภาพมันเป็นยังไง” เราสองคนเดินไปคุยกันไปจนมาถึง ห้องพิเศษ1ขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ที่ใต้ถุนเรือนนอน
ผมชำเรืองตามอง ผ่านมุ้งลวดที่ติดกับกรงขัง ได้เห็นสภาพนักโทษที่อยู่ในห้อง มันทำให้ผมตกใจกับคำพูดของบังเมื่อสักครู่ ที่ เดินมาด้วยกัน…“เหี้ย!!อะไรกันว่ะเนี้ย” ผมนึกสบถอยู่ในใจ.
( โปรดติดตาม ตอน ต่อไป ) ” หมีขาว ขั่ว โลกเหนือ”
ติดตามข่าวสารเพิ่มเติมได้ที่ Keywordsfun และ Foong-Trending
