By ชื่อภาษาอังกฤษ : K-On!
ชื่อภาษาไทย : เค-อง! ก๊วนดนตรีแป๋วแหวว
ประเภท: อนิเมะ, แอนิเมชัน, ตลก, โรแมนติก, เพลง, โรงเรียน, ชีวิตประจำวัน
K-On! เค-อง! ก๊วนดนตรีแป๋วแหวว เป็นหนึ่งในอนิเมะในดวงใจของผมเรื่องนึงเลยก็ว่าได้ จัดอยู่ในหมวดหมู่ อนิเมะ เบาสมอง น่ารัก ที่ถ่ายทอดผ่านทางชีวิตประจำวันของนักเรียนวัยรุ่น มัธยมปลาย กลุ่มนึง ที่ตั้งวงดนตรี เล่นเพื่อความสนุก และมีเป้าหมายที่ บุโดคัง มีตัวละครประจำอยู่ไม่กี่ตัว แต่ละตัวล้วนเป็นตัวละครที่ดี ไม่มีบทตัวร้ายในเรื่อง เรียกได้ว่า เบาสมองของแท้ แต่จะเน้นไปที่เรื่องราวของความสัมพันธ์ของตัวละครมากกว่า ปัจจุบัน อนิเมะ K-On! เค-อง! ก๊วนดนตรีแป๋วแหวว จบแล้ว ฉบับมังงะ มีทั้งหมด 3 ภาค (ภาค 3 มี 2 พาท) และภาคที่ได้รับการจัดทำเป็นการ์ตูนอนิเมะ ทั้งหมด2ภาค ซึ่งวันนี้เราจะมาพูดถึงการ์ตูนอนิเมะเรื่องนี้ (เฉพาะภาคที่ได้รับการจัดทำเป็นอนิเมะนะครับ ) ผ่านการรีวิวให้ได้ติดตามกันครับ
ตัวละคร
ฮิราซาว่า ยุย (hirasawa yui)
ตัวละครหลักของเรื่อง เป็นหนึ่งในสมาชิกของชมรม K-On ใช้กีตาร์ไฟฟ้ายี่ห้อ Gibson รุ่น Les Paul Standard สี Heritage Cherry Sunburst โดยยุยตั้งชื่อเล่นให้กับกีตาร์ว่า “กีตะ” เป็นตัวละครที่ เรียนไม่เก่ง แต่ทว่าหากเธอตั้งใจทำอะไรแล้วจะตั้งใจทำจนสำเร็จ ยุยเข้าชมรม K-On เพราะเข้าใจผิดว่าเป็นชมรม “เคองงากุ” (ดนตรีเบา ๆ อย่างการผิวปาก) เริ่มเล่นกีตาร์โดยไม่มีประสบการณ์มาก่อน ไม่รู้แม้กระทั่งจูนเนอร์คืออะไร เป็นคนลืมง่ายเมื่อได้เรียนรู้เรื่องใหม่ แต่มีประสาทสัมผัสทางดนตรีดีเยี่ยม (มีความสามารถพิเศษที่เรียกว่า เพอร์เฟคพิช เป็น 1 ใน 5 ความสามารถพิเศษเหนือมนุษย์) ขนาดจูนสายได้โดยไม่ต้องมีจูนเนอร์ มีความกล้าแสดงออกสูง ความเครียดไม่มีผลกับยุยเลย (ยุยแทบจะไม่เคยเครียดยกเว้นเรื่องขนมและของกิน) เป็นคนที่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน แพ้อากาศร้อนและแอร์ ฤดูร้อนจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมา ส่วนฤดูหนาวจะหมกอยู่แต่ในโต๊ะอุ่นขา ผลการเรียนอยู่ในระดับเฉียดฉิวตลอด
ไทนากะ ริทสึ (ritsu tainaka)
ริทสึ (หรือริทจัง ชื่อเล่นที่ตั้งโดยยุย) เป็นประธานชมรม เล่นกลอง Yamaha Hipgig Drumset สาเหตุที่เธอเล่นกลองนั้น เธอบอกว่ามัน “เท่” แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่ถนัดเล่นเครื่องดนตรีที่ใช้นิ้ว เป็นคนลากมิโอะเข้าชมรม เวลาตีกลองจะตีโอเวอร์เบส (ไม่ค่อยตีฉาบกับแคลช) แต่พออยู่ในวงเสียงกลับลงตัวพอดี ทั้งที่เธอเป็นประธานชมรมแต่กลับมักลืมเตรียมเอกสารสำคัญ เช่น เอกสารขออนุญาตทำกิจกรรมชมรม ฯลฯ ให้กับกรรมการนักเรียนเป็นประจำจนเกือบทำให้ชมรมต้องถูกยุบ เป็นคนคิดอะไรแล้วจะลงมือทำทันที เธอเป็นเพื่อนกับมิโอะมาตั้งแต่สมัยประถม ชอบแกล้งมิโอะตลอดโดยเฉพาะการแอบถ่ายรูป และเป็นคนชวนมิโอะเล่นดนตรี
อากิยามะ มิโอะ (akiyama mio)
มิโอะ เป็นคนที่ขี้อายที่สุดในชมรม เป็นมือเบส Fender รุ่น Jazz Bass สี 3 color sunburst สาเหตุที่เล่นเบสนั้นเพราะเบสมีเสียงโทนต่ำลึกซึ้ง ถึงความรู้สึกไม่เด่นแต่คอยหนุนหลังเพื่อนร่วมวงอยู่ การทำเสียงลายเบสให้เข้ากับทุกคนก็สนุกมากด้วย มิโอะยังคิดว่าการควบคุมเสียงไม่ให้โดดเกินไปและไม่ให้ถูกเพื่อนกลบเป็นคุณลักษณะที่ดีของมือเบส เธอจึงคิดที่จะเล่นเบสและใฝ่ฝันที่จะเป็นมือเบสแบบนั้นมาตลอด มิโอะเป็นเพื่อนกับริทสึตั้งแต่สมัยประถม และเป็นคนที่ขี้กลัวมากจึงมักถูกเพื่อนในวงโดยเฉพาะริทสึแกล้งเป็นประจำ นอกจากนี้เธอยังน่ารักเป็นพิเศษด้วย
โคโตบุกิ สึมุกิ (tsumugi kotobuki)
สึมุกิ หรือ มุกิ สาวเรียบร้อยของชมรม K-On! เล่นคีย์บอร์ด Korg Triton Extreme 76 Key ก่อนหน้านี้เธอเริ่มเล่นเปียโนเมื่ออายุ 4 ขวบ และเคยชนะการประกวดมาแล้ว เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัท และมีบ้านพักตากอากาศมากมายอยู่ทั่วญี่ปุ่น ตอนที่ยุยไปซื้อกีตาร์เธอก็ต่อราคาให้ เธอชอบนำขนมและชามาที่ห้องชมรมเสมอ อันที่จริงแล้วเธอสนใจที่จะเข้าร่วมชมรมประสานเสียง แต่ก็เข้าร่วมชมรม เพราะคำชวนแกมบังคับของริทสึ (ที่จริงแล้วต้องการจะมีเพื่อนที่สนุกสนานมากกว่า) มักตื่นเต้นกับเรื่องที่วัยรุ่นทั่วไปทำกันเป็นปกติ เช่น เข้าร้านฟาสต์ฟู้ด ทำงานพิเศษ ฯลฯ เป็นคนที่แข็งแรงมากแม้ต้องยกของหนักก็ไม่มีเหงื่อสักหยด มีฝีมือในงานศิลปะในระดับเยี่ยม นิสัยดี แต่จะมีนิสัยยูริอยู่หน่อยๆ
นากาโนะ อาซึสะ (nakano azusa)
อาซึสะ เป็นน้องเล็กสุดของชมรม K-On! ใช้กีต้าร์ไฟฟ้า Fender Mustang มีบทบาทในช่วงที่ยุยขึ้นปีสอง เธอเข้าร่วมชมรมนี้เพราะในวันปฐมนิเทศได้เห็นการแสดงของชมรม K-On! แล้วรู้สึกประทับใจ เธออยู่ชั้นเดียวกับอุย เล่นกีตาร์ตั้งแต่อยู่ชั้นประถมเพราะพ่อแม่ของเธอทำงานในวงดนตรี Jazz เป็นคนจริงจังกับการเล่นดนตรี แต่มักจะถูกรุ่นพี่ชักชวนให้เล่นจนลืมการซ้อม มีฉายาว่า “อาซึเมี้ยว” ซึ่งยุยเป็นคนตั้งให้ ในช่วงที่เธออยู่ชั้นปี 1 และปี 2 เธอเป็นมือกีตาร์ทำนอง (Rhythm Guitar) ของวงเวลาน้ำชาหลังเลิกเรียน
เนื้อเรื่องย่อ
K-On! เค-อง! ก๊วนดนตรีแป๋วแหวว เรื่องราวว่าด้วยเด็กสาวสี่คนซึ่งเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 4 ของโรงเรียนซากุระงาโอกะ ได้แก่ ฮิราซาวะ ยุย, อากิยามะ มิโอะ, ไทนากะ ริทสึ, และโคโตบุกิ สึมุกิ ตามลำดับ ทั้งสี่เป็นสมาชิกชมรมดนตรีของโรงเรียน ชื่อว่า ชมรม “เค-อง” (K-On) ย่อมาจาก “คารุอิ-องงากุ” หรือ “เค-องงากุ” หมายถึง ดนตรีเบา ซึ่งเป็นดนตรีป๊อปแขนงหนึ่งของญี่ปุ่น
ในตอนต้น ยุยเล่นดนตรีไม่เป็น แต่ภายหลัง ทั้งฝึกฝนเอง และเพื่อนร่วมชมรมช่วยฝึกฝนให้ จึงเรียนรู้ดนตรีจนสามารถเล่นกีตาร์ นับแต่นั้น ยุย พร้อมด้วยมิโอะ ซึ่งเล่นเบส, ริทสึ เล่นกลองชุด และสึมุกิ เล่นคีย์บอร์ด ก็ตั้งวงดนตรีประจำชมรมออกแสดงดนตรี และใช้ชีวิตร่วมกัน
ชมรมเค-องมียามานากะ ซาวาโกะ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ซาวาโกะเองเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนซากุระงาโอกะ และเคยเป็นสมาชิกชมรมเค-องเช่นกัน สมัยนั้น เธอและเพื่อนตั้งวงดนตรีชื่อ “เดธเดวิล” (Death Devil) ต่อมา เธอตั้งชื่อให้วงดนตรีของยุยว่า “เวลาน้ำชาหลังเลิกเรียน” (Hokago Tea Time) เนื่องมาจากสมาชิกชมรมเค-อง รวมทั้งเธอเอง มักจิบน้ำชาลอยชายกันเมื่อเลิกเรียน มากกว่าจะซ้อมดนตรี
เมื่อสมาชิกทั้งสี่ขึ้นสู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 แล้ว ชมรมก็ได้สมาชิกใหม่อีกหนึ่งคน เป็นนักกีตาร์รุ่นน้องชื่อ นากาโนะ อาซึสะ
รีวิวหลังดู (สปอย!!!)
เค-อง! ก๊วนดนตรีแป๋วแหวว อย่างที่ผมเกริ่นไว้ช่วงต้น อนิเมะเรื่องนี้เป็นอนิเมะหนึ่งในอนิเมะในดวงใจผมเลยครับ ส่วนตัวสามารถดูซ้ำได้เรื่อยๆ สามารถเปิดดูฆ่าเวลาตอนว่าง เป็นอนิเมะเบาสมอง ไม่ต้องใช้ความคิด แถมมีความตลกสอดแทรกอยู่ในตัวเนื้อเรื่องอยู่ตลอด ที่สำคัญเลยส่วนตัวประทับใจเพลง ในเรื่องมาก ซึ่งยอมรับเลยว่าชอบทุกเพลง ลายเส้นสวย ตัวละครน่ารัก เกร็ดเล็กน้อย ตัวละครชายในเรื่องถ้านับไม่ผิด มี 3 ตัวมั้ง 55555
ส่วนตัวชอบยุยกับรึทซึมาก มีความเป็นตัวของตัวเองสูง เป็นตัวละครที่สนุกสนานอยู่ตลอดเวลา เรื่องมุกตลกมีสองคนนี้เป็นตัวนำเลยครับ ทำให้กลบเรื่องของเส้นเนื้อเรื่องที่ไม่ค่อยมากไปได้ เรียกได้ว่าลืมดูเนื้อเรื่องไปเลยดีกว่า ซึ่งอันที่จริงแล้วผมคิดว่า ผู้แต่งอาจจงใจนำเสนอเรื่องราวในชีวิตประจำวันของ วง ทีไทม์ มากกว่า เรียกได้ว่าเหมาะสมแล้วที่เป็นอนิเมะที่ได้รับความนิยมในระดับสูงเลยทีเดียว
สำหรับเป้าหมายของวงที่ตัว ริทสึ ได้ตั้งเป้าหมายไว้แต่แรก ในเนื้อเรื่องไม่มีบอกว่า ตัววงไปได้ถึงในระดับนั้นหรือป่าว เหมือนช่วงหลังจะเน้นสื่อถึง ความสนุกสนานในหมู่เพื่อนที่ได้ร่วมเล่นดนตรีด้วยกันเสียมากกว่า แต่ทุกตัวละครก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าเสียใจ หรือผิดหวังที่ไม่สามารถไปถึง เป้าหมายที่ได้ตั้งไว้ในตอนแรกได้ ผมมองว่านี่คือจุดสำคัญเลยนะครับ เพราะ เป้าหมายตอนเริ่มกับเป้าหมายที่เราไปถึงอาจไม่จำเป็นต้องเป็นที่เดียวกันก็ได้ แต่อยู่ที่ว่าเราพอใจและเรารู้สึกเสียดายอะไรบางอย่างที่ไม่ได้ทำลงไปหรือป่าวมากกว่า ซึ่งถ้าไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไรบางอย่างกับช่วงเวลาที่ผ่านไป ผมว่าสิ่งนั้นมันถึงเป้าหมายของตัวมันแล้วล่ะครับ…
ให้คะแนน
-ความสวยงามของภาพ 8/10
-เนื้อเรื่อง 7.5/10
-การดำเนินเรื่อง 9/10
