By AI AI
คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่49
บทที่49 การแพร่ระบาดของไข้หวัดใหญ่ในแดน
“คิดบวกไม่ใช่หลอกตัวเองว่าไม่มีปัญหา แต่สอนให้เรามีสุขได้ ภายใต้ปัญหาที่มีอยู่ “
** อากาศหนาวมันไม่มีทีท่าจะลดลงเลยมีแต่เพิ่มขึันที่ละนิด ดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี ในเวลาแบบนี้ตะวันมันต้องขึ้นตรงหัวของเราใช่ไหม แต่วันนี้กับเปล่าเลยมันดูอึมครึมไปหมด และไอ้แว่นก็เดินถือถุงของฝากขึ้นมาพอดีกับที่ผมจะลงไปหาอะไรกินอยู่พอดี เราทั้งคู่สวนกันตรงบันไดทางลงหน้าโรงงาน **
“อ้าว..พี่ใหญ่กำลังไปไหนพี่ ผมซื้อโจ๊กกระป๋องมาด้วย พี่ไปกินกันดีกว่ามีแค็ปหมูด้วยนะ ” ไอ้แว่นชวนผมให้ไปกินโจ๊กด้วยกัน “กูกำลังจะลงไปหาอะไรกินอยู่พอดี ก็ดีเหมือนกันอากาศหนาวๆ ได้โจ๊กร้อนๆร่างกายจะได้อุ่นขึ้น ” ผมบอกกับไอ้แว่นก่อนที่จะเดินกลับเข้าโรงงานอีกที เดินถึงหน้าห้องพี่เกียรติผมถูกพี่เรียกพอดี “ใหญ่มาหาพี่หน่อย ” ผมจึงเดินเข้าไปหาแกก่อนปล่อยให้ไอ้แว่นไปจัดการต้มโจ๊กให้กินไว้รอ
“ครับพี่ ..’เรื่องหาคนสอนแหไปถึงไหนแล้ว ได้กี่คนแล้วเพราะอาทิตย์หน้าป๋าบัติ(ผอ.ฝ่ายฝึก)บอกมาว่างานจะมาส่ง ” ผมนึกในใจแล้วว่าต้องเรียกผมคุยเรื่องนี้แน่นอน
“เรียบร้อยแล้วครับพี่ ได้ครูฝึกมา 8 คน ส่วนขึ้นจอมนั้น เดี๋ยวให้ครูฝึกทำกันไปก่อน แล้วคอยคัดคนมาสอนอีกทีนึง และตกลงเย็บกี่เซนต์ครับ “ ผมถามพี่เกียรติถึงขนาดของแหที่ต้องทำกัน
“ ปลา 3 เจ็ดศอกไปก่อน ตอนแรกให้เย็บเป็นคู่ๆไปก่อนนะ ยังไม่มียอดทำจนเป็นกันแล้วถึงจับแยกเดียว และเขาย้ำมาว่าไม่ต้องรีบให้เวลาเป็นก่อน 2 เดือน งานจะได้ไม่เสีย ” พี่เกียรติบอกกับผม แบบนี้ก็สบายไม่รีบทำเรื่อย ๆ ไปก่อนสองเดือนกำลังดี ไม่เร็วไม่ช้าไปฝึกชุดแรกน่าจะเป็นกันได้หมด ผมนึกในใจถึงขั้นตอนที่จะทำต่อไปเป็นเสต็ปๆ มันจะได้ง่ายสำหรับผม
“โอเคครับพี่..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ” แล้วผมก็ออกมาจากห้องไปกินโจ๊กต่อทันที ” เรื่องแหหรอพี่ ที่พี่เรียกไปถาม ” ไอ้แว่นถามผม ผมก็เลยพยักหน้าตอบมันไป กินอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็เรียกพวกครูฝึกมาคุยถึงเรื่องที่ได้รับมอบหมายมา ใครมีความเห็นยังไงกันบ้าง หรือ ไม่ก็มีข้อเสนอที่แตกต่างจากที่ได้รับมา ผมจะได้ปรับเปลี่ยนให้เข้ากัน เพื่อที่งานมันจะได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แต่ก็ไม่มีใครคิดต่างจากนี้เลย ทุกคนเข้าใจที่ผมอธิบายให้ฟังหมดแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานต่อ ส่วนผมก็มีงานที่ต้องทำอยู่เหมือนกัน ผมยังไม่ได้เคลียร์ค่าบอลให้กับคนที่ถูกเลย
ปัญหาหลักของการเปิดโต๊ะบอลนั้น มีไม่มากหรอกครับ หลักๆเลยก็คือการหานมกับบุหรี่มาจ่ายพวกที่ถูก เพราะส่วนใหญ่เวลาที่โต๊ะบวกและไม่มีที่ให้เก็บนมกับบุหรี่้แล้ว ก็มักที่จะตัดเอาเป็นเงินสดเก็บไว้แทน ส่วนปัญหาอีกอย่างก็คือการเคลียร์นมไม่ครบของเด็กเดินโพย ปัญหานี้มักพบเจอบ่อยที่สุด ถ้าวันไหนโต๊ะบวกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าโต๊ะลบขึ้นมา เด็กเดินโพยก็ต้องหาส่วนที่ค้างอยู่มาให้ครบ เพื่อทางโต๊ะจะได้เอาไปจ่ายคนที่ได้ต่อไป
ผมลงมาข้างล่างพร้อมไอ้แว่น ส่วนไอ้แว่นมันก็มีงานของมันเหมือนกัน หน้าที่ของมันก็คือตามเก็บนมในที่ต่าง ๆ ที่ผมให้เอาไปฝากไว้ คอยจำพวกที่มากู้ว่าต้องส่งดอกวันไหนบ้าง และต้องตามเก็บค่าดอกมาให้ด้วย ไอ้แว่นมันจะมีสมุดเล่มหนึ่งไว้คอยจดเอาไว้ด้วย ว่านมมีเท่าไหร่ บุหรี่มีเท่าไหร ใครกู้ไปบ้างส่งดอกมากี่อาทิตย์บ้างแล้ว และก็ฝากอะไรไว้ที่ใครบ้างมันจดไว้หมด มันเป็นคนที่ละเอียดละออเรียบร้อย ไม่ว่ามันจะทำอะไร มีความรับผิดชอบในส่วนที่มันต้องทำไม่มีขาดตกบกพร่องเลยจริงๆ
ในแต่ละวันของผมกับมันนั้น มีเรื่องให้ทำให้คิดอยู่ตลอดก็เลยทำให้ไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องข้างนอกเท่าไหร่ จนทำให้ตอนนี้ผมลืมเรื่องที่บ้านไม่มาเยี่ยมไปเลย ส่วนไอ้แว่นก็เหมือนกัน ได้ทำนู้น ทำนี้ จนมันไม่คอยมีเวลามานั่งคิดนั่งเครียด เรื่องเมียของมันไปมากทีเดียว. ..
การที่เรานั้นมีอะไรให้ทำตอนอยู่ในคุก มันเป็นสิ่งที่ดีนะครับ ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย ได้ทำงานเวลามันจะเร็วไม่น่าเบื่อ เผลอแป๊บเดียวก็อาบน้าเตรียมขึ้นห้องอีกแล้ว ทุกวันนี้ขึ้นห้องมาผมกับไอ้แว่นก็นอนหลับกันก่อนเลยอันดับแรก อย่างอื่นค่อยว่ากัน
ผมเดินไปร้านขายของไอ้คมเพื่อจะไปเอานมกับบุหรี่ “ไอ้คม..ที่มึงมีเท่าไหร นมกับบุหรี่เอามาให้กุก่อนและที่กูฝากไว้ด้วย ” ผมถามมัน “เมื่อคืนโดนเยอะไงบอล..เออเดี๋ยวกูดูให้รอก่อนนะ และที่มึงฝากไว้ บุหรี่สองแถว ” มันบอกกับผม
“ถ้างั้นมึงเอาบุหรี่มาให้กูก่อนแถวนึงมีไหมกูจะได้ไม่ต้องให้ไอ้แว่นไปเอาที่อื่นมาก่อนเพราะโต๊ะลบแค่ 2,000 บาท ” ผมถามกับไอ้คมถึงเรื่องบุหรี่เพราะจะได้ไม่ต้องไปเอาจากตรงอื่นอีก ประหยัดเวลาไปด้วย ไอ้คมพยักหน้ารับ ผมเลยบอกกับมันว่าผมจะไปรออยู่ใต้บันไดเรือนนอนตรงที่บ้านไอ้เบนซ์อยู่ เพราะผมจะต้องไปจดโพยบอลของวันนี้อีก
ผมก็เดินไปหาไอ้เบนซ์ ซึ่งในตอนนั้นไอ้เบนซ์กำลังจดโพยบอลอยู่พอดี คืนนี้มีทั้งพรีเมียร์ลีก บุนเดสลีกา กัลโช่ซีรี่เอ เสาร์-อาทิตย์เป็นอะไรที่สนุก มีอะไรให้ทำเยอะแยะกับที่แดนนี้ และสำหรับคนที่เปิดโต๊ะบอลนั้น เสาร์-อาทิตย์เป็นวันที่วัดใจกันเลยทีเดียวว่าโต๊ะจะลบ หรือ โต๊ะจะบวก เพราะคนแทงส่วนมากจะแทงบอลเสาร์-กับอาทิตย์กันเป็นจำนวนมาก แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสาร์-อาทิตย์นี้ผมจะบวกเหมือนอาทิตย์ที่แล้วหรือเปล่า
“ไอ้เบนซ์เป็นไงว่ะราคาบอลวันนี้ แล้วเมื่อคืนโดนเท่าไหร ” ผมยิงคำถามไปที่มันทันที ” ถ้าไม่บวกมาทั้งอาทิตย์ก่อนแล้ว พังแน่นอน ไม่รู้มันจะแทงแม่นอะไรกันขนาดนี้วะ ไอ้เหี้ยโดนทุกโพยตัวแดงเถือก ไม่บวกสักโพย โดนโพยละ 100 -200 เกือบหมื่นห้า เอานี่ราคาบอลวันนี้ มึงต้องลองดูราคาค่าน้ำเองนะกูว่าแปลกชอบกล ไอ้เหี้ยวันนี้จะบวกหรือลบอีกวะเนี่ย “ ไอ้เบนซ์ยื่นราคาบอลมาให้ผมดู แล้วก็บ่นไปตามเรื่องตามราวของมันไป
ผมลองดูโพยแล้วมันก็แปลกจริงอย่างที่มันว่า แต่ในความคิดของผม เราต้องลองเปิดสวนทางจากเลสจริงบ้าง ปรับลง ปรับขึ้น ในบางคู่ถึงจะดี ไอ้เบนซ์ก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมบอก เราสองคนเลยมาคิดปรับราคาให้มันสอดคล้องกัน “กูว่าเอาตามนี้แหละไอ้เบนซ์ ” หลังจากปรึกษากันสักพักในที่สุดก็ได้ราคาที่ลงตัว สักพักไอ้กอล์ฟก็เอาบุหรี่มาให้ผม 3 แถว นมอีก 20 กล่อง “ใหญ่ไอ้คมให้เอามาให้ทั้งหมดก็ 2000 พอดีนะใหญ่” มันแจงให้ผมฟัง ‘ขอบใจมากกอล์ฟ่ ‘ ผมบอก
สักพักไอ้แว่นก็เอาค่าดอกที่ปล่อยกู้ไปในวันนี้มาให้ ทั้งหมดเป็นนม 4 แพ็ค ช่วงนี้จะหากินอะไรมันก็ราบรื่นไปหมด ไม่มีสะดุด อะไรถือว่าเปิดหัวได้สวย เริ่มต้นได้ดีในความรู้สึกของผมนะครับ
แต่ผมก็เคยบอกเป็นประจำไปแล้วว่า ในคุกมันไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่างเดี๋ยวมันก็ต้องเปลี่ยนแปลง จะดี จะร้าย เท่านั้นเอง แต่ว่าในตอนนี้ถือว่ามันยังดีอยู่ก็ต้องรีบหารีบเก็บเงินดีที่สุด สักพักก็ได้ยินเสียงประกาศจากหน้าประตูแดน ให้พวกที่ไม่สบายในวันนี้ออกไปหาหมอที่พ.บ ซึ่งจำนวนคนที่ไปหาหมอนั้นเกือบ 50 คนเห็นจะได้ มันจึงทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ปี 56 ที่โรคไข้หวัดใหญ่ระบาด ผมคิดว่าครั้งนี้คงไม่ต่างกันเหมือนมันกำลังจะเกิดขึ้นและได้กลับมาอีกครั้งแล้ว ในตอนที่ความรู้สึกมันบอกว่า อากาศมันเริ่มเย็นลงขึ้นไปทุกที
ผมคิดว่าคืนนี้ต้องหนาวกว่าคืนที่แล้วอีกหลายเท่าแน่ๆ ผมจึงต้องเตรียมตัวรับมือกับอากาศหนาวในคืนนี้ เลยว่าจะไปขอยืมโสร่งจากบังดุลย์ซัก 2 ผืน เพื่อผมจะได้ใส่แล้วก็ไอ้แว่นด้วยอีกคนที่ต้องใส่โสร่งนอน เพราะว่าโสร่งนั้นมันอุ่นจริงๆนะครับ ลมหนาวนั้นไม่สามารถทะลุสะโหร่งเข้ามาได้เลย เพราะว่าในคุกมันไม่มีกางเกงขายาวให้เราใส่ ถ้ามีมันคงจะดีและจะไม่หนาวขนาดนี้แน่นอน
อากาศในตอนนี้ถ้าเปรียบเทียบกับตอนที่อยู่ข้างนอกนั้น มันดูไม่เท่าไหร่หรอกครับเพราะว่าข้างนอกเรามีบ้านให้อยู่อาศัย เป็นที่หลบหนาวได้เป็นอย่างดี ต่างจากในคุกโดยสิ้นเชิงเพราะว่าในคุกมันไม่มีทั้งประตู และ หน้าต่างไว้กันลมกับอากาศที่หนาวเย็น ส่วนห้องนอนในคุกมีเพียงลูกกรงที่ลมนั้นสามารถทะลุเข้ามาได้ อีกทั้งที่นอนกับผ้าห่มมันมีจำนวนจำกัดเพียงแค่คนละ 3 ผืน(ไว้ปูที่นอน 1 ผืนทำเป็นหมอน 1 ผืนแล้วก็ห่มอีก 1 ผืน)ให้มีได้เท่านี้ และสถานที่ของเรือนจำก็ตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งนาของชาวบ้าน มันไม่มีตึกรามบ้านช่องไว้คอยบดบังลมได้เลย ดังนั้น ผมจึงเดินไปหาบังดุลที่ล็อคฝักบัวบ้านอิสลามอยู่ พร้อมกับจะเอานมไปจ่ายบังดุลอีกด้วย เพราะเมื่อคืนบังดุลย์แกถูกบอลโต๊ะผมด้วยครับ 30 กล่อง
“อิสลามมาลากุม บังครับผมเอาค่าบอลเมื่อคืนมาให้ครับ ส่วนอันนี้โพยใหม่ช่วยแทงหน่อยครับและก็บังดุลผมขอยืมโสร่งซัก 2 ผืน มีหรือเปล่าครับจะแบ่งกับไอ้แว่นคนละผืน อากาศมันหนาวเดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ ” ผมได้กล่าวทักทายกับบังดุลแล้วถือโอกาสขอยืมสะโหร่งเขาเลยอีกด้วย
“มาลากุมอิสลามมานั่งก่อนนั่งก่อนใหญ่ ..บังก็เพิ่งจะแทงถูกครั้งแรกนี่แหละ โสร่งบังมีเดี๋ยวรอแป๊บแล้วกัน ให้ลูกน้องไปเอาที่ล็อกเกอร์ก่อน มานั่งกินน้ำเย็นก่อน “ บังดุลทักทายตอบกลับมาแล้วเรียกผมให้มานั่งรอก่อน เราสองคนจึงนั่งคุยกันแล้วบังดุลแกก็เลยบอกให้ผมฟังเรื่องป๋าของผม
“เออใหญ่..วันนี้เมียบังมาบอกเรื่องของป๋าเอ็ง เมื่ออาทิตย์ที่แล้วบังฝากให้ไปบอกป๋าให้มาเยี่ยมเอ็ง ป๋าเขาบอกว่าเขายังโมโหอยู่ แต่เดี๋ยวสักพัก เดี๋ยวก็ไปเยี่ยมเอ็งเอง ขอให้อารมณ์เย็นลงมากกว่านี้ก่อน เห็นไหม! บังบอกเอ็งแล้วว่าป๋าเอ็งโกรธไม่นานหรอก และเอ็งก็ไม่ได้ลำบากใช่ไหมล่ะตอนนี้ อยู่ได้เราก็อยู่ไปก่อน เขาก็สบายดีไม่ต้องคิดมากนะไอ้หลานชาย “ บังดุลบอกกับผมเรื่องของป๋า ผมได้ฟังดังนั้นผมก็รู้สึกสบายใจที่รู้ว่าเขาสบายดี และรู้ว่าอีกไม่นานเขาจะมาเยี่ยม
” ขอบคุณบังมากนะครับที่เป็นธุระให้ผม ผมอยู่ได้ครับไม่ต้องรบกวนเงินที่บ้านผมก็อยู่ได้ แต่มันคิดถึงนี่สิบัง อยากเจอหน้าป๋าอยากจะขอโทษเขาสักครั้งนึง และจะฝากเขาไปขอโทษแม่ด้วย “ ผมบอกบังไปอย่างนั้น “คิดได้ก็เลิกซักทีสิว่ะใหญ่ พ่อแม่ก็แก่ลงทุกทีอย่าหาว่าบังสอนเลยนะ บังเห็นเอ็งตั้งแต่เล็กๆ ป๋าเขารักเอ็งมากนะ ทำให้ท่านสบายใจได้แล้ว อยู่ในนี้เอ็งยังหากินคล่องเลย แล้วข้างนอกทำไมจะทำไม่ได้ ” ผมไม่ว่าหรือเคืองอะไรบังเลยที่สอนผม บังพูดถูกทุกอย่าง
แต่ใจของเราเองที่แข็งไม่พอปล่อยให้ใจเรากลับไปยุ่งเกี่ยวกับยาอีก มันคือวังวนที่ใครหลายๆคนเป็นเหมือนกับผม “ครับบังครั้งนี้ผมจะชนะใจตัวเองให้ได้ครับ ข้างในมันหากินง่ายกว่าข้างนอกเยอะครับ บังในนี้จะทำอะไรมันก็เป็นเงินเป็นทองไปหมดบังก็รู้ไม่ต้องไปไหนไกลลงมาเดินไม่ถึง 20ก้าว ก็เจอหน้ากันแล้ว ข้างนอกเลือดตาแทบกระเด็นกว่าจะหาเงินได้แต่ละบาท อีกอย่างใครจะมารับคนที่ติดคุกอย่างพวกเราเข้าทำงาน หรือ จะได้งานเราก็โดนเอาเปรียบไม่เคยได้ค่าแรงเต็มเม็ดเต็มหน่วยสักที
แต่ถ้าผมปล่อยรอบนี้ผมจะไม่เอาเหตุผลเหล่านี้มาเป็นข้ออ้างให้กับตัวเองอีกแล้วครับ จะลองลุยดูจริงๆสักตั้งนึงให้รู้กันไปรอบ ว่ามันจะหนักแค่ไหนกันกับการทำความดีเนี้ย ” เป็นคำพูดที่ฟังดูสวยหรูไหมครับคุณผู้อ่าน แต่ผมอยากจะบอกว่าตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นจริงๆ
ผมอยากจะทำให้ป๋ากับแม่ได้ภูมิใจในตัวผมบ้าง ผมอยากเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องๆได้เห็นแล้วก็ภูมิใจเล็กน้อยก็ยังดี สิ่งที่ผมพูดมันอาจจะฟังดูง่ายสำหรับในหลายคน แต่กับใครบางคนมันอาจดูยากในความรู้สึกของเขา ในตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอกครับวันนั้นมันจะเป็นอย่างไร แต่ผมก็จะมองในแง่ดีไว้ก่อนว่าวันข้างหน้ามันต้องดีกับเรา ไม่มีใครล่วงรู้อนาคตได้หรอกครับ ว่าอนาคตข้างหน้ามันจะสดใสหรือมืดมน แล้วมันจะดีอย่างที่เราฝันไว้ไหม.. เพราะว่าคนเรานั้นต้นทุนในชีวิตของคนมันไม่เท่ากัน บางคนเกิดมากับความโชคดี แต่ก็มีอีกหลายคนที่มีแต่ความโชคร้ายเข้ามาในชีวิต โชคชะตามันก็มีส่วน ถ้าโชคชะตาของคนเรามันมีแต่ความเลวร้ายต่อให้ทำยังไงมันก็เท่านั้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อเสมอมาว่าคนเรานั้นมีโอกาสในชีวิตกันทุกคนอยู่ที่เราจะไขว่คว้าโอกาสนั้นได้หรือเปล่า หรือว่าเราไม่สนใจที่จะไขว่คว้าโอกาสนั้นมาผมเชื่อในสิ่งนี้ครับ
“สู้ๆแล้วกันนะใหญ่บังเป็นกำลังใจให้ขอให้อัลเลาะห์คุ้มครอง ” บังดุลแกยิ้มในสิ่งที่ผมพูดและก็ให้กำลังใจผม แล้วเด็กลูกน้องของบังดุลก็ได้เอาโสร่งมาให้ผม 2 ผืน ผมจึงกล่าวลากับแก่แล้วเดินเอาโพยไปให้กับพวกคนรู้จักที่แทงบอลผมประจำได้แทงบอล เพราะวันนี้เวลามีน้อยครับ เดี๋ยวก็จะถึงเวลาอาบน้ำแล้วก็กินข้าวแล้วด้วยเหลือเวลาอีกไม่ถึง 45 นาทีเท่านั้น วันนี้เรตบอลมาช้ากว่าปกติ ทุกทีเลสบอลจะมาก่อนเที่ยงจึงให้ผมต้องทำอะไรแข่งกับเวลา
ผมเดินผ่านใต้ถุนเรือนนอนก็เห็นคนนอนจับไข้อยู่เยอะพอสมควร นี่มันเพียงแค่วันแรกเท่านั้นเอง ดูแล้วมันจะหนักกว่าปี 56 ซะล่ะมั้ง ปี 56 ประชากรในคุกน้อยกว่าปี 58 อยู่เป็นจำนวนมาก ยิ่งมีความแออัดมากเท่าใด โรคติดต่อมันก็ยิ่งแพร่ได้ไวเท่านั้น ผมต้องระวังตัวเองให้ดีถ้ามาเป็นอะไรตอนนี้มันจะลำบาก อีกทั้งอากาศที่มันเย็นลงมากแสงแดดแทบจะไม่มีให้เห็นเลย
บรรยากาศเหมือนตอนฝนกำลังจะตกหนักความรู้สึกมันดูเหงาๆชอบกล แล้วเวลา 45 นาทีที่เหลือก็หมดลง ผมเก็บรวบรวมโพยทั้งหมดขึ้นไปคิดบนโรงงานได้ 6,000 บาท เฉลี่ยแล้วโพยละพันแค่นี้ก็ ok ครับ กับเวลาที่น้อยขนาดนี้ พอดีกับที่ไอ้แว่นอาบน้ำเสร็จ ผมก็คิดโพยเสร็จเลยให้มันเตรียมของกินขึ้นห้อง แล้วขอตัวไปอาบน้ำก่อน
ยิ่งอากาศแบบนี้ผมอาบน้ำไม่นานหรอกครับไม่ถึง 5 นาทีก็เสร็จ พอได้อาบไปแล้วร่างกายเราก็จะรู้สึกอุ่นขึ้นมาเอง คุณผู้อ่านคิดแบบนี้ไหมครับ…แล้ววันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่หมดไปไวเหมือนโกหกเพราะว่าบ่าย 15:00 น เราก็ขึ้นห้องกันแล้วต่างจากพวกคุณที่อยู่ข้างนอก 15:00 น พวกคุณกำลังทำอะไรกันครับไว้พบกันใหม่สวัสดีครับ…(โปรดติดตามตอนต่อไป) ” หมีขาว ขั้ว โลกเหนือ “#คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่49
ติดตามข่าวสารเพิ่มเติมได้ที่ QuotesAboutSmile และ Keywordsfun
