By AI AI
คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่31
บทที่ 31. การย้ายข้ามแดนแบบด่วนพิเศษ.
“คนทุกคนนั้น ต้นทุนชีวิตมันต่างกัน อย่าเอาความสำเร็จที่คุณมี มาวัดคุณค่าความเป็นคน กับคนที่เข้าด้อยกว่าคุณ เลิกวิจารณ์และหันมาช่วยเหลือกันดีที่สุด”
**วันนี้ต้องใช้เวลาในการจำแนกทั้งวันแน่นอน กับนักโทษ150คน แต่ยังดีนะที่เจอเด็กในบ้านเมื่อตอนที่ผมติดรอบที่แล้ว ออกมาจำแนกด้วย แถมมันนั้งต่อจากผมอีกก็เลยพูดคุยกันได้ถนัด ๆ ไม่ต้องตะโกนคุยกัน คุยกันเพลิน ๆเผลอแป็บเดียวพักเที่ยงซะแล้วเหลืออีกไม่กี่คนก็ถึงคิวของผมแล้ว จะได้เสร็จ ๆ ไปเสียที และผมก็ได้ตัดสินใจที่จะย้ายแดนอีกด้วย ให้ไอ้ติ๊กเด็กที่มาจำแนกเอาจ.มให้ไอ้บอยดำไปเดินเรื่อง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องรึป่าวรอลุ้นกันไปไม่เกิน3-7วันได้ย้ายแน่ ๆ ถ้าไอ้บอยเดินเรื่องได้สำเร็จ**
หมดเวลาพักเที่ยง เจ้าหน้าที่มาพร้อมกันแล้ว ก็ได้เวลาจำแนกต่ออีกครั้ง และเป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ 13:15 น. พอประมาณ ก็ถึงคิวที่ผมจะเข้าไปจำแนก
พอผมเข้าไปถึงที่จำแนกผู้ต้องขัง ข้างหน้าผมมีผู้บัญชาการเรือนจำนั่งอยู่ตรงกลาง ที่นั่ง ซ้ายขวาข้าง ๆ เขาก็คือ ผอ. ฝ่ายควบคุม กลับ ผอ.ส่วนปกครอง นอกนั้นก็จะเป็น ผบ. แดนทั้งสองแดน หัวหน้าโรงครัว หัวหน้าสวัสดิการผู้ต้องขัง ผอ. ฝ่ายฝึกวิชาชีพ ตามลำดับ.. ผมก็ได้โค้งทำความเคารพและก็รายงานตัว อย่างที่เคยท่องมา พอรายงานตัวเสร็จ ไม่มีใครถามอะไรต่อ ก็ทำความเคารพอีกครั้ง และก็เดินออกมาเป็นอันเสร็จ คิวต่อไปก็เป็นไอ้ติ๊กแล้วก็ไอ้แว่นตามลำดับ
หลังจากที่พวกเรา 3 คนจำแนกลักษณะผู้ต้องขังเสร็จแล้ว เวลาที่เหลือก็ได้แต่นั่งรอ คนที่ยังไม่ได้จำแนก จำแนกให้เสร็จแล้วก็จะได้กลับเข้าแดนพร้อมกัน บ่าย2โมงครึ่งพอประมาณนักโทษทั้งหมด 150 คน ก็จำแนกเสร็จ ผมก็ได้จดชื่อของผมกับไอ้แว่น ฝากไอ้ติ๊กไปให้ไอ้บอยดำ เพื่อเดินเรื่องย้ายแดนให้กับผม 2 คน
โดยกำชับเป็นคำพูดให้ฝากไปบอกไอ้บอยดำอีกด้วย “บอกมันว่าถ้าต้องใช้ตั๋ว (เงินสด) มีให้3000 แต่ต้องเอากู2คนข้ามไปก่อน เดี๋ยวจัดการให้ ” แล้วพวกเราก็แยกแดนตั้งแถวเตรียวเดินเข้าแดน เป็นอันว่าวันทั้งวันนี้ได้หมดลงกับการจำแนกลักษณะผู้ต้องขัง
“เสร็จซักที ผมโครตหิวข้าวเลยพี่ และ นี่เราจะได้ย้ายแดนวันไหนครับ พี่จะย้ายจริงๆเหรอ” เป็นคำถามที่ไอ้แว่นถามกับผม ผมก็ตอบกลับมันไปว่า “กูตัดสินใจแล้วว่ากูจะย้ายแดนแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าที่ให้ไอ้บอยเดินเรื่องจะย้ายได้หรือเปล่า ถ้านายเขาเล่นด้วย เต็มที่ไม่เกินวันจันทร์นี้ คงจะได้ย้ายแน่นอน และเดี๋ยวกูคุยกับพี่เล็กเองเรื่องนี้ และมึงก็ไม่ต้องเล่าเรื่องที่จะย้ายแดนให้ใครฟังนะ จำเอาไว้ ” ไอ้แว่นตบปากรับคำคำผมเป็นอย่างดี
ก่อนที่เรา2คนจะเดินไปกินข้าว ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังล้อมวง รอเรา2คนกันอยู่พอดี “โครตหิวเลย กินแต่ข้าวเช้า ” ผมพูด ก่อนที่จะตักข้าวกิน มื้อนี้เลยเล่นซะ2จาน และ ไปต่อขนมปังกับน้ำแป๊บซี่เย็น ๆ ร้านพี่หล้ากับไอ้แว่น โดนไปอีก60บาท ที่นี้นิ่งเลย อิ่มจัดก่อนที่จะดูดบุหรี่กันอีกคนละมวนก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำ เตรียมขึ้นห้องต่อไป
ผ่านไป2วัน โดยที่ยังไม่มีข่าวคราวจากไอ้บอยดำ และผมก็ยังไม่ได้บอกเรื่องย้ายแดนกับพี่เล็กอีกด้วยวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ เป็นวันเยี่ยมญาติของแดนไอ้บอยดำ ถ้ามันจะส่งข่าวบอกให้รู้ ก็มีวันนี้วันเดียวเท่านั้น ส่วนผมก็เดินเตร็ดเต่อยู่ข้างล่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรทำนอนก็นอนไม่หลับแล้ว จะขึ้นไปอยู่บนกองงาน3ที่พี่เล็กอยู่ ก็ไม่ค่อยโปร่ง บอกตรง ๆ เลยว่าแดนนี้ กฎระเบียบภายในแดน มันตรึงไปหมด อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ นั่งเล่นใต้ถุนเรือนนอนก็ไม่ได้ พวกกองกลางอยู่ได้แค่ในโรงเลี้ยง รอให้เขาเรียกตัวไปใช้งาน
แล้วแต่พวกหัวหน้าโยธาแดนตามจุดต่าง ๆ เลือกตัวให้ไปช่วย ซึ่งที่แน่ๆ มันไม่มีใครเรียกผมไปใช้งานอยู่แล้ว ถึงเรียกก็ไม่ไปอยู่ดี มันก็เลยทำให้ผมเบื่อขึ้นทุกวัน อยู่แดนนี้ก็สบายดีนะ แต่มันตึงเกินไปผมไม่ชอบ เทียบกับอีกแดนนึง ต่างกันหน้ามือเป็นหลังมือเลยละครับ ไม่งั้นผมไม่ยอมที่จะเสียเงินตั้ง3000หรอกครับ
และแล้วสิ่งที่ผมรอก็มาถึง มีเสียงประกาศชื่อผม ให้ไปพบหน้าประตูแดน ผมรู้เลยว่าเป็นเรื่องอะไร ผมจึงเดินไปหน้าประตูแดน ไอ้อุ๊เพื่อนสมัยเรียนมัธยมของผม มันทำงานอยู่หน้าประตูแดนก็ได้ยื่นจดหมายน้อยมาให้กับผม “ไอ้ใหญ่ ไอ้บอยดำมันฝากมาให้” ผมรับจดหมายจากไอ้อุ๊ พร้อมกับขอบใจมันในการที่มันติดเรื่องให้ผม
ผมแกะจดหมายอ่านดูข้อความที่มันส่งมา ว่าตกลงแล้วผมจะได้ข้ามแดนไปเลยไหม และในจดหมายมันได้เขียนมาบอกว่า **ถึงใหญ่เพื่อนรัก… กูได้เดินเรื่องให้ตามที่มึงบอกแล้วนะ เป็นอันว่าวันจันทร์นี้ จะทำหนังสือขอดึงตัวมึง2คนมาช่วยงานกองงาน2 ตามนั้นนะ ส่วนเรื่องตั๋ว มึงมานี้ก่อนค่อยว่ากันอีกที ฝากความคิดถึงไอ้หมีด้วยนะ แล้วเจอกัน… บอยดำ อ.เมือง**
เป็นไปอย่างที่คิดไว้ ที่แรกนึกว่าจะแห้วซะแล้วเห็นเงียบไปหลายวัน แบบนี้ก็มีเวลาเตรียมตัวอีก 2 วัน แต่ก่อนอื่นต้องบอกเรื่องย้ายแดนให้พี่เล็กรู้ก่อน ที่ผมพึ่งบอกพี่เล็กก็เพราะผมต้องการความแน่นอนว่าไปแน่ ได้ย้ายแน่แล้วซะก่อน เดี๋ยวตอนพักเที่ยงแกก็ลงมาจากกองงาน ค่อยบอกแกตอนนั้นแล้วกัน ในตอนนี้ต้องเดินไปบอกไอ้แว่นก่อนไม่รู้มันจะตื่นรึยัง ผมเดินไปโรงเลี้ยงที่มันนอนอยู่ มันยังไม่ตื่น ผมเลยใช้ตีนสะกิดมันอย่างสุภาพ มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างเร็ว พอเห็นหน้าผม
“โธ่.. พี่ผมก็นึกว่าเกมแล้วซะอีก” มันโอดครวญใส่ผม “กูก็ว่าน่าจะรองเกมดูซักทีดีไหม ให้จ่าศักดิ์ จับไปกลิ้งกลางสนามสัก2รอบ3รอบ จะได้รู้รสชาติหน่อย ชิบหายหลับได้หลับดี ไม่เลิกน็อคอีกไง ” ผมบ่นใส่มันไป “โธ่พี่ ก็มันไม่มีไรทำนิน่าและอากาศมันครื้ม ๆ เย็นๆน่านอนจะตาย” มันตอบผม
และผมก็เลยเล่าเรื่องที่จะต้องย้ายแดนวันจันทร์นี้ให้มันฟัง “แต่ก่อนอื่นเลยนะไอ้แว่น พักเที่ยงแล้วมึงเดินไปถามร้านพี่หล้า และ ร้านอื่นที่เราเซ็นมากิน ทั้งหมดเท่าไหร แล้วมึงมาบอกพี่ เดี๋ยวพี่ต้องไปคุยกับพี่เล็กแกเรื่องนี้ก่อน และก็อย่าเสือกไปเล่าให้ใครฟังละ ” ไอ้แว่นพยักหน้าอย่างเข้าใจ จุดประสงค์ที่สั่งอย่างดี “เออ.. พี่ใหญ่ แล้วพี่เล็ก เขาจะว่าอะไรเราไหมที่ย้ายแดนแบบนี้”
ไอ้แว่นถามกับผม “จะว่าเราเรื่องอะไรละ แต่ถ้าไม่บอกแกเลยนี่สิ เคืองเป็นแน่ข้อหามองข้ามไปได้แล้ว” ไอ้แว่นรีบเดินไปทำตามที่บอกทันที
ผมจึงเดินไปที่ซุ้มบ้านทันที เพราะเห็นพี่เล็กเดินลงมาจากกองงานพอดี “ว่าไงใหญ่ เห็นเขาประกาศเรียกหน้าแดน มีอะไรรึเปล่า” ผมยังเดินไปไม่ถึงแกดีเลย แกก็เอ่ยปากถามผมก่อนซะแล้ว ” ไม่มีเรื่องอะไรหรอกพี่ พอดีไอ้บอยดำมันฝากจดหมายถึงผมมา ไอ้อุ๊มันก็เลยประกาศเรียกผมไปเอา” เข้าเรื่องเลยดีกว่า “พี่เล็ก จันทร์นี้ผมย้ายแดนแล้วนะพี่ ผมกับไอ้แว่น2คน ให้ไอ้บอยมันติดเรื่องให้ ” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากพี่ชาย ต่างคนต่างมองหน้ากันและกัน ก่อนที่พี่เล็กจะพูดขึ้นว่า “คิดดีแล้วใช่ไหม อยู่ที่นี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไร และไปตอนนี้ที่บ้านเอ็งก็ยังไม่มาเลยนะ”
ผมตอบไปว่า “ผมอยู่นี้มันเบื่อมันอึดอัดอ่ะพี่ มันตึงไปและผมก็อยู่แต่แดนนู้นมาตลอด ผมมีไรทำมากกว่าอยู่นี้อ่ะพี่ ผมคิดว่าผมเอาตัวรอดได้สบายมากพี่ อยู่แดนนู้นพวกผมมีเยอะคงเอาตัวรอดได้ และอีกอย่างถ้าผมอยู่นี่ เราได้เปิดศึกกับบ้านไอ้หนึ่งแน่นอน พี่ก็น่าจะรู้สึกเหมือนผมนะพี่เล็ก ว่ามันรอจังหวะอยู่ อภัยจะมาแล้วพี่ ผมอยากให้พี่กลับบ้านไว ๆ ไม่อยากเป็นตัวปัญหา ผมย้ายไปซะทุกอย่างก็นิ่ง ” ผมได้อธิบายถึงจุดประสงค์ของการย้ายแดน ให้พี่ชายที่คอยดูแลผมมาเป็นอย่างดี ตลอดเวลา4เดือน
แกพยักหน้าด้วยความเข้าใจ เพราะแกรู้ว่าแกเปลี่ยนใจผมไม่ได้ถ้าผมตัดสินใจไปแล้ว อีกอย่างแกคงเดาออกว่าขืนผมอยู่แดนนี้ต่อไปผมก็ไม่มีความสุข เพราะผมเหมาะที่จะอยู่แดนนู้น แดนที่เป็นบ้านหลังที่2ของผม “ก่อนไปขาดเหลืออะไรบอกมาเลยนะใหญ่ ไม่ต้องเกรงใจถึงไงเราไปนู้นเราต้องมีอะไรติดตัวไปบ้าง อย่าลืมเรามีคนรู้จักเยอะ ทรงเราต้องดีไว้ก่อน เดี๋ยวเอาสดที่พี่ไป 5000 บุหรี่อีก30ซอง” นี่แหละครับพี่เล็กพี่ผม เงินทองของนอกกายจริง ไม่ตายหาใหม่ น้ำใจแกเต็มร้อย หัวใจใหญ่กว่าตับจริง ๆ ข้างในนี้
เงิน5000กับบุหรี่30มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับ แกพูดแล้วแกก็ให้โดยที่ไม่มีอาการเสียดายใดๆให้เห็นเลย และแกก็ไม่พูดอะไรต่อ ว่าให้ยืมก่อนหรืออะไร คือแกให้ผมเลยจริง ๆ “จะบ้ารึพี่ มากไปไม่เอาหรอก พี่อย่าให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยพี่ แต่ถ้าผมไม่เอาเลยพี่นั้นแหละที่รู้สึกไม่ดี ผมรู้สึกดีมากกับน้ำใจที่พี่หยิบยื้นให้ผมเอาแค่3000กับ20พอ นะพี่ผมขอแค่นี้นะ ” พี่เล็กยิ้มในนิสัยที่เป็นตัวผมจริง ผมคนที่ไม่เคยเห็นแก่ได้ พอดีและดีพอในแบบของผม..( โปรดติดตามตอนต่อไป) ” หมีขาว ขั้ว โลกเหนือ ”
คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่31
ติดตามข่าวสารเพิ่มเติมได้ที่ QuotesAboutSmile และ Keywordsfun
