By AI AI
คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่ 71
บทที่ 71 บทลงโทษ ep.3
“วิชาที่ยากและใช้เวลาเรียนมากที่สุดคือ…วิชาชีวิติเพราะ…ไม่มีปิดเทอม ไม่มีวันหยุด เรียนกันจนวันตายที่สำคัญ…ไม่มีหนังสือ ไม่มีสอนพิเศษครูที่ดีที่สุดคือ…ความผิดพลาด และต้องเรียนรู้เอง”
** หวัดดีเพื่อนๆทุกคน สบายดีกันนะครับ และลอยกระทงที่ผ่านมา ได้ไปเที่ยวไหนกันมาบ้างรึป่าวครับ ผ่านลอยกระทงไปแล้ว เดี๋ยวอีกแป็บ ๆ ก็จะสิ้นปีอีกแระ..ความรู้สึกของผมมันบอกว่าในปีนี้มันดูเร็วยังไงไม่รู้ ว่าไหม? มันคงเป็นเพราะไวรัสโควิดด้วยละมั้ง ทำให้เราไม่ได้ออกไปไหน อยู่แต่ในบ้าน กลางคืนก็เคอร์ฟิวเข้าไปอีก จึงทำให้พวกเราทั้งหลายไม่ได้ไปเที่ยวหรือทำอะไรกันเลย ได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ปีนี้ก็เลยไม่มีอะไรให้จดจำเอาไว้นึกถึงได้
กว่า covid จะซา กว่าจะได้ออกไปเที่ยวก็ปลายปีช่วงนี้พอดี มันก็เลยทำให้รู้สึกดูเหมือนปีนี้ มันไวกว่าทุกปี แต่ในความเป็นจริงแล้วมันก็เท่ากันตามปกติของมัน พอพูดถึงเรื่องของโควิดขึ้นมา มันเลยทำให้ผมนึกถึงช่วง 2 เดือนก่อนที่ผ่านมา ช่วงที่ในประเทศของเรานั้น ต้องเผชิญความรุนแรงของไวรัสโควิค ที่ระบาดหนักทั้งประเทศมีผู้ป่วยเฉลี่ยวันละหมื่นกว่าคน ตายกันวันละเป็นพัน
สถานการณ์ตอนนั้น เป็นอะไรที่น่ากลัวกันไปหมด ต่างคนต่างกลัวกันเอง ตัวผมเองก็ยอมรับว่ากลัว กลัวติด covid ก็กลัว ตายก็กลัว พอมีวัคซีนมาให้ฉีด ทุกคนก็น่าจะดีใจ แต่ป่าวเลยกับกลายเป็นกลัวและกลัวหนักกว่า ว่าจะต้องติดโควิดอีก กลัววัคซีน! ว่าถ้ากูฉีดวัคซีนไปกูจะตายหรือเปล่าเนี่ย ในเดือนนั้นชีวิตดูยากไปหมด ชีวิตมีแต่อะไรที่สุ่มเสี่ยงเป็นอย่างมาก ออกจากบ้านไปไหนแต่ละที ต้องมีติดตัวเลยคือ 1. หน้ากากอนามัย 2. เจลล้างมือ และต่อไปในภายภาคหน้า หน้ากากอนามัยจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องแต่งกายและโควิดก็จะอยู่คู่กับเราไปอีกนาน.. ทำใจยอมรับนะครับ..
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จก็มาแต่งตัว ในใจของผมก็คิดว่าป๋าเวียงแกได้มาแล้ว จึงทำให้ผมแต่งตัวเสร็จก็ว่าจะเดินไปหน้าประตูแดนเพื่อสำรวจดูว่าแกมาจริงหรือยัง แต่ผมยังไม่ทันได้เดินไปไหนเลยครับ ลูกน้องไอ้เบนซ์ได้เดินมาหาผมที่ตู้ล็อคเกอร์ ” พี่ใหญ่ครับ..พี่เบนซ์ให้ผมมาบอกว่ากินข้าวเช้ากันก่อนครับ แล้วค่อยไปหาป๋าที่ห้องเพราะว่าพี่เบนซ์ได้ไปหาเขาแล้วเมื่อกี้ เขาเลยให้ผมมาบอกพี่ครับ “ มันแจกแจงเรื่องที่ไอ้เบนซ์บอกให้ผมฟัง
” พี่เข้าใจแล้ว ” ผมตอบมันไปสั้นๆ ส่วนตัวมันก็ยืนหมุนอยู่สักพัก ก็ขอตัวเดินกลับไป ส่วนผมหลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เวลากับข้าวเบิกมาส่ง ผมก็เลยเดินไปนั่งเล่นที่ร้านไอ้คมเพื่อรอเวลา
“ตอนนี้เด็กบ้านไอ้อาร์ต ที่ยังอยู่ที่ พ.บ กลับเข้าแดนกันมาหมดแล้ว แต่ไอ้อาร์ตยังไม่ได้กลับมา” ไอ้กอล์ฟเป็นคนมาเล่าให้ผมฟัง เพราะว่าตัวไอ้กอล์ฟนั้นนิสัยของมันไปได้ทุกที่เข้ากับคนได้ง่าย ตัวมันรู้จักคนทุกกลุ่ม ทุกบ้านก็ว่าได้
อาจคงเป็นเพราะมันติดคุกหลายรอบ มันก็เลยรู้จักคนเยอะ แต่ส่วนมากมันจะอยู่ที่แดนแรกรับตลอด มันเพิ่งย้ายมาแดนนี้เป็นครั้งแรกของมัน มันเคยบอกและเล่าให้ฟังว่าตัวของมันเอง เมื่อตอนติดรอบที่แล้วมันทำงานอยู่ร้านค้าสวัสดิการผู้ต้องขัง มันก็เลยรู้จักคนเยอะ และรู้จักเยอะจริง ๆ เพราะผมได้สัมผัสกับมันถึงได้รู้ว่า ตัวของไอ้กอล์ฟก็ไม่ใช่พวกกะโหลกกะลา มันก็มีดีให้พึ่งพาได้เหมือนกัน
แล้วผมก็มักจะถามคำถามนี้ กับมันอยู่บ่อย ๆ เสมอว่ามึงรู้คนนี้ไหม อยู่บ้านไหนกับใคร เพราะบางครั้งผมไม่รู้แต่มันรู้ และอีกอย่างนิสัยมันเป็นคนชอบคุย คุยไปเรื่อยคุยได้เรื่อยๆ และผมเองเป็นคนชอบฟังด้วยน่ะสิ ผมก็เลยฟังมันเล่าไปเพลิน ๆ ดีเหมือนกัน และนิสัยของไอ้กอล์ฟอีกหนึ่งอย่าง ที่ผมนั้นชอบคือมันเป็นคนทำอะไรเร็วและเรียบร้อย
อีกทั้งเรื่องธุรกิจในคุกสีเทาๆ มันปราดเปรียวที่ 1 เลยล่ะ จะให้มันเกมคงยาก อีกอย่างถ้าเราอยากจะรู้เรื่องของใครนะ ให้มันเป็นคนไปสืบรับรองได้เรื่องได้ราว เพราะถึงมันจะเป็นคนขี้คุยชอบพูดไปเรื่อย แต่ประการสำคัญอย่างหนึ่งนั่นก็คือ มันไม่ใช่เป็นคนขี้โม้ครับ ผมก็เลยสนิทกับไอ้กอล์ฟไปด้วยอีก 1 คน
“ไอ้กอล์ฟมึงรู้เปล่าอาการไอ้อารต์มันเป็นยังไงบ้าง ” ผมลองถามมันดูเผื่อมันจะรู้ถึงสาเหตุว่าทำไมไอ้อาร์ต ตัวมันนั้นถึงยังไม่ได้กลับมาจากพ.บ
” มันบอกกับหมอว่ามันปวดหัวมาก หมอเขาก็เลยให้มานอนดูอาการ แต่ในความคิดของกูคิดว่ามันรอไอ้บีกลับมาก่อน ” ไม่ผิดหวังจริง ๆ ที่ผมเลือกจะคุยและถามมัน
“ที่ถามกลัวมันเป็นอะไรมากหรอใหญ่ ” ไอ้กอล์ฟสงสัยเลยถาม ” มันก็มีส่วนที่ทำให้เรากลัวนิดนึงนะ เพราะว่ามันจะทำให้เรื่องที่มันจะง่ายอยู่แล้ว จะกลายเป็นยุ่งยากเข้าไปใหญ่ ” ผมนั้นพูดกับไอ้กอล์ฟไปแค่นั้น แต่ไม่ได้บอกมันว่าเรื่องอะไรยุ่งยาก แล้วอีกอย่างตัวมันก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ และนี่ก็คือข้อดีในตัวของไอ้กอล์ฟ เพราะมันก็รู้นิสัยของผมว่าผมเป็นคนแบบไหนยังไง ผมไม่ชอบคนที่ถามอะไรมากมาย ถ้าผมอยากจะบอกผมก็จะบอกเอง ก็เลยทำให้ผมกับมันสนิทกันได้ผมกับมันนั่งคุยกันได้สักพัก เด็กของไอ้เบนซ์ก็วิ่งมาหาผมที่ร้านไอ้คม
“พี่ใหญ่ครับไอ้แว่นกลับมาแล้ว ” ผมได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นมามอง ก็เห็นไอ้แว่นน้องรักกำลังเดินออกจากประตูแดนพอดี สภาพของมันที่ผมเห็น ก็คือแขนข้างซ้ายของมันใส่เฝือก และตัวของมันเองก็กำลังเดินยิ้มมาหาผม ผมยืนยิ้มๆ รอมันเดินเข้ามาก่อนจะพูดว่า
“เป็นไงบ้างมึงหมอเขาว่าอย่างไรบ้าง ” มันก็เลยบอกกับผมว่า ” แขนที่หักไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ ใส่เฝือกไว้เดือนนึง ก็น่าจะถอดได้แล้วครับ แล้วตัวพี่ล่ะเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างไหม ” มันถามกลับมาหาผม
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรเลย พี่เป็นห่วงเอ็งมากรู้ไหม แล้วยังไงถึงได้ทำอย่างนั้นมันอันตรายนะ “ผมถามกับมันไปถึงสิ่งที่มันช่วยผมไว้
“ไม่ได้คิดอะไรหรอกพี่ตอนนั้นผมเดินตามหลังพี่มาและเห็นพอดีร่างกายมันกระโดดไปโดยอัตโนมัติ เพราะถ้าผมไม่ขวางเอาไว้ตัวพี่นั่นแหละที่จะเป็นหนักกว่าผม ” นี่คือคำอธิบายจากปากของเด็กคนหนึ่ง ที่ผมเห็นเหมือนน้องชายของผม ผมคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ได้เลือกคบมัน ผมอมยิ้มและดึงมันเข้ามากอดคอ “พี่ขอบใจมึงมากนะ”ไม่ต้องพูดอะไรให้มันมากมายไปกว่านี้อีกแล้วครับ ระหว่างผมกับมัน ไม่มีคำพูดใดๆ อธิบายความรักระหว่างพี่น้องได้ดีไปกว่าการกระทำอีกแล้ว
“หิวจังเลยพี่มีอะไรกินบ้าง ข้าวเช้าที่โรงพยาบาลจืดมาก” มันถามผม แต่ดูจากอาการแล้วคงจะหิวโซเลยหล่ะ พอดีกับรถกับข้าวตอนเช้าเข้ามา “กอล์ฟมึงรีบไปเอาข้าวกล่องมา 2 กล่องเลยร้านใครก็ได้ ” ผมรีบหันไปบอกไอ้กอล์ฟ
“จะร้านใครก็หน้าร้านกูไงล่ะไอ้ใหญ่” ไอ้คมที่นั่งอยู่ด้วยจึงพูดขึ้นมา ไอ้กอล์ฟจึงรีบลุกขึ้นไป ไอ้กอล์ฟไปได้ไม่ถึง 2 นาทีมันก็ถือกระบะกับข้าวเข้ามาแล้ว ไอ้นี่มันไวสมชื่ออย่างที่ผมบอกจริง ๆ ไอ้แว่นรีบจัดแจงเลือกข้าวมา 2 กล่องและรีบเปิดกินอย่างคนหิวจัด “แล้วพี่ละไม่กินรึ ” มันถามผม โดยที่ปากของมันก็ยังเคี้ยวข้าวอยู่เลย
ผมมีความสุขจนอธิบายไม่ถูก นั่งดูมันกินไปผมก็ยิ้มไป ” กินดิ เดี๋ยวไอ้เบนซ์มันก็คงมาตามพี่ไปกินแล้วละ” ผมบอก ” พี่ย้ายมากินกับพี่เบนซ์แล้วหรอพี่ ” มันหยุดกินและถามผม เพราะมันคงคิดว่าการที่ผมบอกไปว่ารอไอ้เบนซ์ตามไปกิน มันก็เลยคิดว่าผมย้ายบ้านแล้ว
“เปล่าพี่ไม่ได้ย้ายบ้านไปกินกับไอ้เบนซ์ แต่อยู่ดี ๆ มันก็ชวนพี่ให้กินข้าวกับมันเช้านี้” ผมจึงอธิบายให้มันเข้าใจ ไอ้แว่นก็พยักหน้าแล้วกินข้าวต่อไป ” พี่ใหญ่ครับพี่เบนซ์ให้เอาข้าวกับน้ำอัดลมมาให้พี่ครับ แล้วยังบอกอีกว่าให้พี่กินข้าวกับพี่แว่นไปก่อน แล้วค่อยไปหาพี่เวียงพร้อมกันครับ ” ไอ้เด็กคนเดิม ที่เดินมาหาผมในล็อกเกอร์ตอนเช้า ได้ถือข้าวกล่องมาให้ผม 3 กล่องกับน้ำอัดลมอีก 2 ขวดแล้วมันก็เดินกลับไป
ไอ้เบนซ์มันคงอยากให้ผมได้พูดคุยอยู่กับไอ้แว่นมันถึงไม่ให้ใครมาตามผม แต่เลือกที่จะให้เด็กเอามาให้แทน ผมเปิดข้าวกล่องนั่งกินกับไอ้แว่น และเปิดน้ำอัดลมให้ไอ้แว่นกิน เพราะเห็นแล้วมันกินข้าวแบบนี้กลัวติดคอตาย
“และนี่แม่มึงรู้หรือยังเรื่องนี้ “ผมถามกับไอ้แว่นเพราะผมคิดอยู่ว่ามันคงต้องให้เจ้าหน้าที่โทรไปบอกแม่มันหรือไม่เป็นเจ้าหน้าที่เองที่ต้องบอก “ยังไม่ได้บอกอะไรเลยครับพี่ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไง แต่ว่าในตอนนี้รู้แล้วล่ะครับ งั้นพี่ช่วยให้ป๋าเวียงโทรไปบอกแม่ผมหน่อยครับ” ไอ้แว่นบอกกับผม
“และนี่มึงจะให้บอกกับแม่ว่าอย่างไร มึงคิดว่ามึงจะบอกเขาแบบไหนเและอีกอย่างที่พี่อยากจะบอกเอ็ง นั้นคือ เรื่องในครั้งนี้ มึงจะต้องมีความผิด ผิดกฎระเบียบวินัยโดยบันทึกนะแว่น พี่ช่วยมึงไม่ได้เพราะมึงเป็นคนเจ็บ ใครเขาก็รู้ พี่จึงไม่สามารถมาให้ใครมารับจบแทนเอ็งได้ แต่พี่ก็จะช่วยมึงไม่ให้มึงโดนย้ายแดนไปไหนแน่นอน เดี๋ยวพอเรากินข้าวเสร็จแล้ว ไปหาป้าเวียงด้วยกัน จะไปคุยถึงเรื่องความผิดของมึงด้วย ..พี่ขอโทษด้วยนะที่พาเองมาเจอเรื่องแบบนี้.. (โปรดติดตามตอนต่อไป) ” หมีขาว ขั้ว โลกเหนือ” # คุก (อิสระภาพ ความหวัง กำลังใจ) บทที่ 71
ติดตามข่าวสารเพิ่มเติมได้ที่ QuotesAboutSmile และ Keywordsfun
