วันนี้เป็นวันที่ผมจะต้องได้ย้ายแดน ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงและต้องคิดอีก เงินทุนไว้ใช้ตั้งตัวที่แดนนู้น พี่เล็กก็ได้เตรียมมาให้แล้ว น้ำจิตน้ำใจที่เขามีให้กับผมในครั้งนี้ ผมจะไม่ลืมเลยจริงๆ คำพูดที่ว่าคนล้มห้ามข้าม

ถึงเวลาที่ต้องขยับขยายสักที ถ้าให้อยู่แบบนี้นานๆ เราคงจะไม่ไหว ญาติก็ยังไม่มา มีแต่รายจ่ายทั้งนั้น แถมมันไม่คุ้นชินสักทีกับการอยู่แดนนี้ พยามไม่คิดอะไร บอกตัวเองในใจว่า เราอยู่ได้ แต่เอาเข้าจริง กับไม่ใช่อยู่ดี

หมดเวลาพักเที่ยง เจ้าหน้าที่มาพร้อมกันแล้ว ก็ได้เวลาจำแนกต่ออีกครั้ง และเป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ 13:15 น. พอประมาณ ก็ถึงคิวที่ผมจะเข้าไปจำแนก พอผมเข้าไปถึงที่จำแนกผู้ต้องขัง ข้างหน้าผมมีผู้บัญชาการเรือนจำนั่งอยู่ตรงกลาง ที่นั่ง ซ้ายขวาข้าง ๆ เขาก็คือ ผอ. ...

กว่าจะตั้งสติและดึงความรู้สึกตัว​เอง​ กลับมาสู่ปัจุบันได้​ เล่นเราซะแย่ไปเป็นเดือน​ อีกทั้งรูปร่างหน้าตาที่หม่นหมอง โทรมลงไปอย่างมาก​ หาความเป็นสง่าราศีแทบไม่เจอ​ หลังจากที่ออกศาล​ ผมไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้ไอ้แว่นน้องชายที่แสนดีในนี้เป็นคนคอยดูแล เพราะเอาเข้าจริงๆ ถ้าผมไม่มีมันคอยดูแลในช่วงนั้น​ ผมคง​แย่​ คงได้เจ็บไข้ล้มหมอนนอนเสื่อเป็นแน่​

ผมกับไอ้แว่นได้เดินไปที่ร้านตัดผม ซึ่งมันก็เปิดให้บริการอยู่ตรงใต้บันไดทางขึ้นเรือนนอน เปิดบริการ​ จันทร์-ศุกร์​ บริการให้ฟรี เฉพาะทรงนักเรียน แต่ถ้ายอมเสียนมสักกล่อง2กล่องเป็นสินน้ำใจให้กับพวกช่างตัดผมแล้วนั้น คุณก็จะได้การบริการเป็นอย่างดี สามารถเลือกทรงผมได้​ จะรองทรงสูงหรือต่ำ จะหวีรองเบอร์อะไร ก็ตามถนัด

ดูเวลามันร่วงเลยผ่าน 5โมงเย็น​ เข้าไปแล้ว​ ในที่สุด​รถบัสที่เอาไว้รับส่งนักโทษคันใหญ่ ก็ถอยมาจอดยังหน้าประตูห้องขัง​ "นักโทษเก่าเข้าแถวแยกกับคนใหม่ นักโทษเก่าออกมาก่อน " ตำรวจศาลที่พวกเราเรียกแกว่า​ ป๋า​ เป็นคนพูด​ นักโทษต่างทยอยนับจำนวนออกมาทีละคนจนครบ

"จงอย่าเอาคำว่า ทำไม่ได้​ มาปิดกั้นความสามารถของตัวคุณเอง" ตอนนี้ได้แต่นั่งๆนอนๆ รอเวลาที่จะขึ้นศาลผมเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าผมจะได้ขึ้นตอนไหน ตาที่หลับกับหูที่คอยฟังเสียงเรียกชื่อตัวเอง เยี่ยม​ญาติ​ ก็ใจมันยังหวังว่าจะมีใครมาเยี่ยมอยู่

**มันเป็นเสาร์อาทิตย์ที่วุ่นวายอีกอาทิตย์นึง ผมนึกว่าตอนจบมันจะไม่ดีซะอีก มันจะบานปลายกลายเป็นศึกละหว่างสองบ้านใหญ่ไปซะแล้ว สรุปสุดท้ายเหตุการณ์ก็สู่ภาวะปกติ… ผมอยากจะบอกว่า อยู่ข้างในนี้เป็นนักโทษ การที่ไม่มีเรื่องเลยมันดีที่สุดนะครับ และนิสัยผมก็ไม่ใช่คนชอบหาเรื่อง​ หรือ​สร้างปัญหาให้กับใคร

"เราไม่ต้องอธิบายความฝันให้ใครฟัง แต่เรามีหน้าที่ ทำความฝันให้เป็นจริง​" เป็นเช้าที่น่าตื่นเต้นดีจริงๆ​ หลังจากที่พวกเราได้ปะทะกับพวกมัน​ ในยกแรกนั้น​ดูแล้ว​ ฝ่ายผมเป็นฝ่ายชนะ​ และมันคงสร้างความแค้นให้กับพวกมันเป็นอย่างมาก​ เนื่องจากมันตั้งใจมากระทืบผมโดยตรง​

หลังจากขึ้นห้องได้ไม่นาน​ สักพักพี่เล็กแกก็ให้เด็กมาเรียกผมกับไอ้แว่น​ ขึ้นมาคุยกับแกบนชั้นลอยที่แกนอน​ ไม่ต้องเดาให้เหนื่อยผมก็รู้ว่าเรื่องอะไร​ พอไปถึง พี่เล็กก็ยิงคำถาม ถาม​ผมทันที​ " ว่าไงใหญ่เรื่องมันเป็นมายังไง เล่ามาให้พี่ฟังหน่อย"