อากาศหนาวมันไม่มีทีท่าจะลดลงเลยมีแต่เพิ่มขึันที่ละนิด ดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี ในเวลาแบบนี้ตะวันมันต้องขึ้นตรงหัวของเราใช่ไหม

เข้าเดือนพฤศจิกายนปี 58 แล้วผ่านไป 10 วันหลังจากที่ไอ้นพโดนย้ายไปที่เรือนจำเขาบิน ไอ้นพเองมันก็ยังไม่ได้ติดต่อกลับมาหาพี่ชายทั้งสองของมันเลย แต่ก็ได้ยินจากปากพี่วุฒิมาแค่ว่า ตัวไอ้นพนั้นมันไม่ได้อยู่แดน 5 ซึ่งเป็นแดน super max

โอกาสสุดท้ายของไอ้นพมันได้หมดลงแล้ว เมื่อพี่วุฒิได้เดินเข้ามาตามถึงในแดน บุรุษหน้ายิ้มร่างยักษ์คนนี้ ไม่มีใครสามารถเดาอารมณ์ ของแกออกได้เลย ว่าขณะนั้น อารมณ์ของแก่ดีหรือร้ายกันแน่ แกสูบบุหรี่เดินยิ้มตามไอ้นุไปอย่างไม่รีบร้อนอะไร ราวกับว่า เหตุการณ์ที่แกจะต้องเจอนั้น มันปกติธรรมดาทั่วไป

สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าเป็นตัวของไอ้นพเองที่เต็มไปด้วยเลือด มีบาดแผลจากการใช้มีดที่มันเอาเหล็กทำขึ้นมาเอง ทำร้ายตัวเองอยู่หลายแผล เลือดไหลเต็มหน้าเต็มตาของไอ้นพไปหมด ดูแล้วแผลที่ศรีษะของไอ้นพ ค่อนข้างฉกรรณ์พอสมควร

เช้าวันนี้ลงขังมา ประมาณ6โมงเช้าเห็นจะได้ อากาศมันเริ่มเย็น เพราะใกล้หน้าหนาวเข้าไปทุกทีแล้ว แปลกใจอยู่เหมือนกัน ทำไมปีนี้มันหนาวเร็วจัง แต่ผมก็ชอบนะ หนาวมันก็ดีกว่าร้อน ไอ้แว่นเอากาแฟมาเสริฟ์เหมือนเดิม พร้อมขนมปัง

พักเที่ยงแล้ว ผมได้ชวนไอ้แว่นลงมาหาอะไรกินกัน ก็เพื่อที่จะไม่ให้มันต้องนั่งคิดมาก เพราะว่านั่งคิดไปมันก็เท่านั้น คิดวนไปวนมา มันหาทางออกไม่เจอหรอกครับ เขาถึงได้บอกกันว่า ติดคุกต้องตัดเรื่องข้างนอกให้หมด แค่เรารับฟังอย่างเดียว อย่าไปรับรู้ เพราะมันจะทำให้เรา เก็บไปคิด ไม่เช่นนั้นประสาทแดกตายห่า  

ผมนั่งคุยกับป๋าเวียงอยู่สักครู่ แล้วจึงขอตัวกลับออกมา "ป๋าครับเดียวผมขอตัวขึ้นกองงานก่อนครับ นี่บุหรี่เอาไว้สูบนะครับ " ผมได้วางบุหรี่กรองทิพย์ 2 ซองไว้ให้กับป้าเวียง ก่อนที่จะขึ้นไปบนโรงงาน 2

ยามเช้าแบบนี้นั่งจิบกาแฟพร้อมกับสูบบุหรี่ 1 มวนกับบรรยากาศเย็นสบายมันช่างให้ความรู้สึกสงบนิ่งดีจริงๆ ผมชอบความรู้สึกแบบนี้ที่สุดความรู้สึกที่มันไม่ต้องรีบเร่งหรือต้องทำอะไรที่มันต้องแข่งกับเวลา ผมกับไอ้แว่นกินกาแฟไปพลาง คุยกันไปพลาง

หลังจากที่ไอ้แว่น ร้องเพลงแล้วเต้นเสร็จ ก็ได้มีเสียงปรบมือจากบรรดาคนในห้องอย่างเกรียวกราวเลยทีเดียวเล่นซะมันเขินไปเลย จากนั้นไอ้ต้นก็ได้สั่งให้มันเก็บที่นอนขึ้นไปนอนกับผม ไอ้แว่นได้ยินดังนั้นต่างกุลีกุจอรีบเดินไปหยิบที่นอนและของกินต่างๆรีบขึ้นมาหาผมโดยไว

ในหนึ่งชีวิตของคนเรา เราจะได้เจอกับคนที่มีเคมีเหมือนๆกัน ตรงกันกับเราสักกี่คนกัน ในขณะที่คนบางคนได้ตามหามาทั้งชีวิตแต่ก็ไม่เคยเจอ ขนาดคนที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ คลานตามกันมายังเข้ากันไม่ได้ ก็มีให้เห็นออกบ่อย