**ขึ้นห้องนอนได้ยังไม่เท่าไหร่ ไอ้บอยก็หาเรื่องแกล้งไอ้แว่นซะแล้ว พวกเรามักจะแกล้งพวกคนใหม่ที่ย้ายมาอยู่เสมอ มันมีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จึงทำให้ผมสามารถเล่นละครตามน้ำกับไอ้บอยได้ทัน แบบที่ไม่ได้นัดแนะกันมาก่อน อาศัยแค่มองตาก็ทันกัน ยิ่งนึกผมก็ยิ่งขำ กลับอาการ เหว๋อ ที่ไอ้แว่นได้แสดงออกมาให้เห็นได้ชัด 

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะขึ้นห้องสักที หลังจากที่ตัวผมได้เล่าเรื่องพาทัวร์ภายในแดน มา 3 ตอนเต็มๆุ สังเกตได้ว่าไอ้แว่นดูจะชอบอกชอบใจ กับการที่ย้ายมาแดนนี้กับผมเป็นอย่างมาก เพราะว่าตัวมันนั้นไม่เคยสัมผัสความลงตัวที่แสนสบายอย่างนี้มาก่อน ตั้งแต่มันติดคุกมา

ทุกวันที่ 6 สิงหาคม ของทุกปีนั้น สำหรับใครหลายคนคงจะมีความหมายที่แตกต่างกัน บ้างก็เป็นวันที่พวกเขาประสบความสำเร็จในชีวิต เปิดกิจการ ธุรกิจเติบโต หรือแม้แต่ วันเกิด แต่สำหรับคนญี่ปุ่นนั้น ในวันที่ 6 สิงหาคม ของทุกปี ...

นี่ขนาดยังไม่ผ่าน 1 วัน ที่ผมย้ายมาแดนนี้ ก็เล่นปาเข้าไปตอนที่ 3 แล้ว แต่จะให้ทำไงได้เพราะแดนแห่งนี้ มันมีเรื่องราวมากมาย สำหรับตัวผมจะให้ผมข้ามไม่เล่าไป ก็กลัวคุณผู้อ่านจะไม่เข้าใจในภายหน้า ภาพจำมันเยอะมากเลยครับ ไม่ว่าผมจะมองมุมไหนของแดนแห่งนี้

เดินลงมาจากโรงงาน 2 ไม่ถึง 2 นาที ผมก็ได้มาเจอกับเพื่อนสนิท ที่คบหากันมาเป็นเวลาสิบกว่าปี ตัวมันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ทั้งนิสัยใจคอและความใจกว้างของมัน ที่มีให้ผมเสมอต้นและเสมอปลาย ทั้งที่ผมก็ไม่เคยคิดว่า ผมนั้นมีบุญคุณอะไรมากมายกับมันเลย

หลังจากที่ผมได้บรรยายลักษณะความเป็นอยู่บนโรงงาน 2 ให้คุณผู้อ่านได้ฟังแล้ว ต่อไปผมก็จะพาทัวร์รอบๆแดนเด็ดขาดชาย ที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่เป็นเวลาอีก 4 ปี ผมก็อยากจะรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่าง รวมทั้งความเป็นอยู่ ที่ผมเคยสัมผัสมาเมื่อ 2 ปี

พอเราได้เป็นตัวของตัวเองแล้วนั้น ไม่ว่าเราจะทำอะไร มันก็มีความสุข เหมือนอย่างเช่นการทำงาน ถ้าเราได้ทำงานที่เรารักแล้วละก็ ผลงานมันก็ต้องออกมาดี แต่ถ้าเป็นงานที่เราไม่ชอบแต่เราต้องทำ รับรองได้เลยว่า มันไม่ออกมาดีแน่นอน มันเปรียบเปรยได้ เหมือนกับผมในตอนนี้ผมได้มาอยู่ในที่ที่ผมชอบ

วันนี้เป็นวันที่ผมจะต้องได้ย้ายแดน ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงและต้องคิดอีก เงินทุนไว้ใช้ตั้งตัวที่แดนนู้น พี่เล็กก็ได้เตรียมมาให้แล้ว น้ำจิตน้ำใจที่เขามีให้กับผมในครั้งนี้ ผมจะไม่ลืมเลยจริงๆ คำพูดที่ว่าคนล้มห้ามข้าม

ลิงกลายเป็นของคู่บ้านคู่เมืองคนจังหวัดลพบุรีมาช้านานแล้ว นับตั้งแต่ตัวผู้เขียนเองเกิดมาก็37ย่าง38ปี ก็ได้เห็นและรับรู้มาว่าที่จังหวัดลพบุรีนั้น มีลิงอยู่เป็นจำนวนมาก เพราะสมัยที่ผู้เขียนยังเป็นเด็กอายุราวๆ 3-4 ขวบ แม่ของผู้เขียนนั้นได้รับราชการอยู่ที่จังหวัดลพบุรี และก็มักจะพาผู้เขียนมาที่ทำงานด้วย และทุกครั้งที่ผู้เขียนมาที่ทำงานของแม่ผู้เขียน ก็มักจะเห็นลิงอยู่เสมอ 

ถึงเวลาที่ต้องขยับขยายสักที ถ้าให้อยู่แบบนี้นานๆ เราคงจะไม่ไหว ญาติก็ยังไม่มา มีแต่รายจ่ายทั้งนั้น แถมมันไม่คุ้นชินสักทีกับการอยู่แดนนี้ พยามไม่คิดอะไร บอกตัวเองในใจว่า เราอยู่ได้ แต่เอาเข้าจริง กับไม่ใช่อยู่ดี